NUHBE
NUHBE
NUHBE i. ve sıf. (ar. nuhbe). Esk. Seçilmiş, en gözde olan (kimse veya şey): Kadın, sema, o da bir nuhbe-i tesellidir / Kadın çiçek, o da bir hande-i nihanîdir (Ahmed Hâşim). Bugün doğan çocuğundan terane beklerken / Figan duyan beşeriyet, bu nuhbe-i hilkat / Nedir bilir misin oğlum?… (Tevfik Fikret). ]| İçki meclisi arkadaşı. || Nuhbe-i âmal, emellerin en seçkini, ideal. (M)
Nuhbe, Sünbülzade Vehbî’nin (öl. 1809) a-rapça-türkçe manzum lügati (1870). Aynı yazarın farsça-türkçe lügati olan Tuhfe ile birlikte uzun yıllar okullarda, bu dillerin kolay öğrenilmesi için ders kitabı olarak okutuldu.
