ÖLGÜN sıf. (ölmek’ten ölgün). Tazeliği, canlılığı kalmamış, solmuş, pörsümüş, zayıflamış: Yarabbi, hepsi ne kadar yorgun, solgun ve ölgündüler (Cenab Şahabeüdin). Kalbim bir çiçektir, gündüzler ölgün; / Gelin, gelin, onu açın geceler! (N. F. Kısakü-rek).
+ ölgünlük i. Canlılığını kaybetmiş olma, solma, bozulma, zayıflama.
