HAKİKİ AŞİNA
Gurubun aleviyle yandıkça sema,
Akşamın sisiyle kaplanır her yer.
Zulmetler sahile dolduğu anda,
Rüzgârlar mahzunlaşır adetâ inler.
Hepsi de birdenbire olur bir hayal,
Kaybolur âgûşunda siyah gecenin.
Denizin ruhunu kaplayınca melâl,
Bizlere âşinâ olur, nihayet engin.
Uyumak ne güzeldir, huzur içinde, Kaderin getirdiği elemleri unutup, Dolaşmak ne hoştur, hür ve âsûde, Kendini binbir hayalle avutup.
Lâkin gördüğü rüyalardan sonra.
Ne kadar acı gelir insana uyanmak.
Veda ederek ruhundaki ilk bahara,
İster enginlerin zevkine kanmak.
Bilmem ki bir daha ayrılabilir mi ondan? Denizin o tasviri muhal ahengine kapılan. Günden güne artan bu tatlı halecan,
Bir volkan gibi daima ettikçe tuğyan.
Yanağında açan gamze, Buselerin kadar taze, Kapıldı hüsnüne gönlüm, Ey altın