NİCE KAYGILARDAN SONRA

NİCE KAYGILARDAN SONRA
Işıkların bu kadar canlısını görünce ben,
İçimdeki ses büyür, uzar giderdi.
Bir yükseliş olurdu gerçeğin kendisinden
Duygulanmak bile bana bağlı değildi belki…
Bir haziran bahçesi tepeden tırnağa kadar,
Gökyüzleri, ağaçları varoluşlarıyla bütün…
Bir yoksunluk gibi gözükmezdi artık
Doğayı kendilerinde tamamlıyanlar.
Gözlerin duygu mu, düşünce mi evrensiz
Bu bütün değerlerin dışında kalışta…
Hep başladığımız g:bi gitmek.
Bir ışık sönerse, bir başkası yeniden
ölümsüz sabahlar gibi kopuşları geceden
İlk çağiarı andıran anılar getiriyor ardında.
Bu nasıl başdönmesi, bu nasıl düzen
Yeninin bittiği yer var, gözlerinin yok.
Şükran KURDAKUL