ÇOCUK TERBİYESİ

Çocuğun iyi yetenek (kabiliyet, istidat) ve eğilimlerini
geliştirme ve kötülerini silme işi. Terbiye, sistemli olarak
çocuğu etkileme ve iyi alışkanlıklar vermekle mümkündür.
Etkileme ve iyi alışkanlıklarının verilmesine ne
kadar erken başlanırsa sonuç o kadar mükemmel olur.
Ferdin fıtratında doğuştan getirdiklerine tabiat, sonradan
kazandıklarına kültür diyecek olursak terbiyeyi
daha veciz bir ifade ile: “Terakki eden, ilerliyen insanlık
kültürünü yeni nesillere aktarma ve doğuştan getirdiği
kapasitelerini inkişaf ettirme faaliyetidir.”
Çocuk felci beş yaşından küçük çocuklarda daha çok görülür.
Diğer arkadaşları gülüp oynarken, küçücük yaşında hareketsiz
kalan bu yavru, aile için vicdan azabıdır. Korunma çaresi aşıları
zamanında yaptırmaktır.
Terbiye konuşmakla değil icraatla, yani fiiliyatla
olmalıdır.
Diğer taraftan yetenek ve eğilimleri geliştirirken
yani çocuğa şahıs terbiyesi verilirken, aynı zamanda
çocuğun sosyal eğilimlerini de geliştirmek gerekir. Yani
terbiye sosyal bir yönde olmalıdır. Böylece çocuk bencil
olmaktan kurtulur. Kazandığı niteliklerle cemiyete
yararlı bir fert olur. Sosyal olarak yetiştirilmeyen çocukların
nitelikleri ne olursa olsun, kendilerini cemiyete ve
cemiyet kurallarına uyduramazlar. Her zaman her
yerde şahsi çıkarlarına bakarlar. Hatta bu bazan o
kadar ileri gider ki. menfaatleri için her şey yapabilirler,
topluma karşı gelirler. Örf. adet, kanun tanımazlar.
Demek ki terbiyenin gayesi, iyi bit insan yetiştirmek
ve bu insanı cemiyete faydalı kılmaktır.
Bilindiği gibi insanı insan yapan dört özellik vardır.
1. Zekâ ve fikir.
2. Ruh.
3. İrade.
4. Konuşma.
Bu özelliklerin de sosyal bir yönde ayrıca geliştirilmesi
ve terbiyesi gerekir. Çocuk terbiyesinin esasını
insandaki bu dört unsurun terbiyesi teşkil eder.