ALİM sıf. (ar. ”Um’den ‘alim). Esk. 1. Çok bilen, ilmi çok. —2. Bilgisi sonsuz anlamında, Tanrı’nın sıfatı olarak kullanılır.
ÂLİM sıf. ve a. (ar. ‘7/m’den ralim). 1. Bilgili çok okuyan kimse için kullanılır: Alim ve fazıl bir zat. —S. Bilgin; Tabiat âlimi. —3. Esk. Din bilimleriyle uğraşan bilgin: Kendisi devrinin tanınmış âlimlerindendi. —Din. Âlim ül-gayb ve’ş-şehâde, görüleni ve görülmeyeni bilen; Tanrı.
ÂLİM sıf, (ar. elem’den âlim). Esk. Acılı, elem çeken.
