ÖRÜCÜ i. (örü’den örü-cü). örgü işi yapan kimse. || Kumaş veya örgülerdeki yırtıkları veya delikleri örerek onaran kimse. (M)
ÖRÜCÜLÜK i. (örücü’den örücü-lük). örücünün yaptığı iş. (M)
ÖRÜLMEK edilg. f. (örmek’ten ör-ü-l-mek). örmek işine konu olmak: Duvar örüldü. Hırka örüldü. Balıkçı ağları örüldü.
