ÖFKELENMEK

ÖFKELENMEK

ÖFKELENMEK geçz. f. (öfke’Ğtn öfke-Ie-n-mek). Bir kimseye veya bir davranışa kızmak, hiddetlenmek: «Affedersiniz, bu tramvay nereye gidiyor bay efendi?» sualine daha fazla öfkelenen yolcu cevap verir: «Cehenneme» (B. Felek). «Paraları» diye hırıldayan herife apansız öfkelendi, istemeden çıkıştı: işiniz yok mu sizin? (Kemal Tahir). + öfkelendirmek ettrg. f. Kızdırmak, bir kimsenin hiddetlenmesine yol açmak: Tufandın hareketsiz duruşu birden Haydar Efendiyi öfkelendiriyor… (N. Araz). [M] ÖFOTIT i. (fr. euphotide). Petrografi. Bil-lûrları 1 cm’den iri otan gabro.