ÖZNEL sıf. (öıne’den özne-D- Yeni. Gerçeklere değil de bir kimsenin bireysel, ki-
Îisel anlayış ve duygularına uygun olan, :aynağını onlardan alan: Onun güzel yahut çirkin olduğunu söyleyen ele,tirme, öznel olmak, öznel kalmak zorundadır (N. Ataç), öznel görüşler. Zt. NESNEL. Eş ani SÜBJEKTİF.
— Fels. [Düşünülen nesneye karşılık] Düşünen özneyle ilgili.
— Leng. Génitif veya eylemin isim tarafından anlatılan öznesini gösteren tümleci. (Meselâ: lat. timor hostlum, düşmanların korkusu [düşmanların duyduğu korku] öznel bir genetiftlr.)
— Patol. öznel belirti, hasta tarafından duyulan, fakat dıştan görülmeyen belirti. (ML)
OZNELC1 sıf. (tfznîJ’den öznel-cl). Fels. Yeni, öznelciliğe ait, öznelcilikle ilgili.
+ Sıf. ve i. öznelcilik taraflısı, öznelciliği benimseyen ve savunan (kimse). E,ani. StlBJEKTtVlST. (LM)
