Âşık Veysel
Türk halk şairi (Sivrialan, Şarkışla, Sivas 1894-ay.y. 1973). Bir çiftçinin oğlu olan Âşık Veysel (asıl adı Veysel Şatıroğiu’dur), yedi yaşındayken bir çiçek salgınında gözleri kör olunca, eline verilen sazla oyalanmaya çalıştı. İlk saz dersini Çamşıhlı Ali Ağa adlı birinden alıp, 1928’den sonra gezgin halk şairliğine başlayarak, Cumhuriyetin onuncu yıldönümünde, üç ay yaya yürüyerek geldiği Ankara’da şiirlerini okudu (1933) ve ünü hızla yayıldı. O tarihten sonra Anadolu’nun birçok yerim gezip, büyük kentlerdeki aydınlarla ilişki kurdu; türküterini ilk kez İstanbul radyosunda okudu. Ahmet Kutsi Tecer’in ilgisiyle şiirlerini yayınlayıp (1941 -1944), önce Arifiye ve Flasanoğlan (1942-1944), sonra Eskişehir Çifteler köy enstitülerinde halk türküsü öğretmenliği yaptı. Çağımız halk şairlerinin en güçlülerinden sayılan Âşık Veysel, aşk, doğa, tasavvuf inançları, toplumsal gerçekler gibi çeşitli temaları halk şiiri geleneği içinde ustaca birleştirmiş, çağdaş kültürün verilerinden de yararlanarak, halk şiirinin dil, deyiş ve öz açısından zenginleşmesine katkıda bulunmuştur.
Yapıtları: Deyişler (1944), Sazımdan Sesler (1949), Dostlar Beni Hatırlasın (bütün şiirleri, 1970).