Amerikan izlenimciliği

Gerçekçiliğin mantıksal sonucu olarak görülebilecek izlenimciliği|de|Amerikalılar ancak belli bir aradan sonra benimseyebildiler. 1866’da Mary Cassatt Paris’e geldi ve 1877’de izlenimci çevreyle birlikte sergiye katılması için Edgar Degas’dan davet aldı. Degas ile yakın bir arkadaşlık kurduj ve ressam olarak asla onunla eşit düzeye gelemese de, seçtiği konularda (anne ve çocuk ya da bir arada kadınlar), ince gözlemler yapmayı öğrendi. Childe Hassam, John Twachtman, Julian Alden Sargent, daha açık renk bir palet ve ayrıksı vuruşlarla ayırt edilen yapıtlar yarattılar. Amerikan izlenimcileri, nesneleri ışıkta aynı derecede radikal biçimde dağıtma konusundaki isteksizlikleriyle Fransızlardan ayrılırlar. Bir sürgün dönemi seçen ressamlar içinde en önemlisi, James A. McNeil Whistler’dir. Whistler, oluşum halindeki Fransız avangard gelişmelerinden haberdar olan tek Amerikalıydı. Courbet, kendisinden daha genç olan bu ressama dostluk gösterdi ve ona kendi gerçeklik inancını aşıladı. Whistler’in Beyaz Kız’ı (1862; Ulusal Sanat Galerisi, Washington, D.C.), Manet’nin Kırda Yemek’ini (1863; Louvre, Paris) reddeden sanatındaki gerçekçi etkiden pişmanlık duydu ve Sargent, Cassatt ve Fransız izlenimciler gibi, bir esin kaynağı olarak Japon baskılarına döndü. Mesleğinin sonunda, sanat için sanat kuramını açıkça ileri sürünce bizzat Whistler, o ulusal Amerikan ikonasını, Gri ve Siyah Düzenleme: Sanatçının Annesin i (1872) yarattı; Fransızlar yapıtın önemini anladılar ve onu Louvre için satın aldılar. Uğradığı ihmalin bir sonucu olarak, Whistler kendi yerli kültürünü reddetti. Amerika Birleşik Devletleri’ni neden hiç ziyaret etmediği sorulunca, “bu birçok kez önerildi (Üstte) Genellikle Asher Durand’ın başyapıtı sayılan Kardeş Ruhlar (1849). (Sağda) Emanuel Leutze’nin amtsaİ\resmi Washington DeÎaware’i Geçiyor. (Altta) XIX. yy. Amerikan ressamlarının en çok yapıt verenlerinden biri blan Homer, mesleğinin Maine’de geçen ileri yıllarında deniz resimlerini yeğlemişti. (Metropolitan Sanat Müzesi, New York.) ama, anlıyorsunuz ya, bence sanat insanlar için kesinlikle sinirlendiricidir ve bu yüzden de bir başka ulusu öfkelendirmeye tereddüt ediyorum” dedi. Whistler’in halka karşı tavrı, elbette az rastlanan bir tavırdır. Çoğu ressam hoşa gitmek için resim yapar , ve en çok da zenginlerin tutucu zevklerine uymak için yeniliklerden kaçınırlar. Manzara resminin popülerliği devam etti ve iki ressam, Albert Bierstadt ile George İnness, son derece başarılı manzara resmi formülleri buldular. Bierstadt’ın yeğlediği konu, iyi bir örneğini Corcoran Dağfnın (1875-77; Corcoran Sanat Galerisi, Washington, D.C.) oluşturduğu ve ayrıntıya gösterilen özenle yaratılan dramatik etkiler üzerinde yoğunlaşarak, muazzam tuvaller üzerine resmettiği Batiydı, in- ABD (SANAT VE MİMARLIK) 405 Albert Pinkham Ryder’m Siegfried ve Ren Bakireleri (1888-91) Wagner’in Götterdaemmerung operasından esinlenilerek yapılmıştır. (Andrew Mellon Koleksiyonu, Ulusal Sanat Galerisi, Washington). John Singer Sargent’in 1882’de yaptığı Edward Darley’nin Kızları, ressamın çok hayranlık uyandıran zarif ve etkileyici portrelerinden biridir. (Boston Güzel Sanatlar Müzesi’hin izniyle. Boit Kızlarının babalarının anısına armağanı.) ness’in tuvalleri daha küçük, ve anlayış olarak da içtendi. Barış ve Bolluk (1865; Metropolitan Sanat Müzesi, New York) adlı yapıtında olduğu gibi, sanki bir peçenin ardından algılanmışcasına, romantik, çoğu kez ağaçlarla örtülü sahneler resmederdi. Her ikisi de üst orta sını­ fın üyeleri olan William Morris Hunt ve John La Farge değişikliğe uğramış bir gerçekçiliği romantikleştiren üsluplara ulaştılar. Jean François Millet ile birlikte çalışan Hunt, Amerikalılara Barbızon resim okulunu tanıttı; La Farge, Richardson ona Boston’daki Trinity kilisesinin iç dekorasyonunu sipariş ettikten sonra, döneminin bir numaralı iç desinatörü oldu ve kiliselerin için özel evler, duvar resimleri ve boyalı cam pencereler için birçok sipariş aldı