EB

EB i. (ar. k.). Esk. Baba. |l Eb-i müşfik,
şefkatli baba. || Ebâ an ced, (eben an céd
veya eben an ceddin), babadan oğula, kuşaktan
kuşağa: Kureyş kavmi içinde eben an
ced intikal edegelen Nur-ı Nübüvvet, Haşim*
e gelmiş ve onun yüzünde görülmüştü
(Cevdet Paşa). || Eb ü ced, peder ve dede