EBKÂR

EBKÂR çoğl. i. (esk. bikr. kızlık’tan ebkâr).
Esk. Kızoğlan kızlar: Değil ki mahremi
olsun yabancı enzarın / Bu ihtimali tasavvurdan
ürken ebkçirın (M.Â. Ersoy). ||
Teşm. yol. Daha önce kullanılmamış şeyler:
Kurdun bize ânât-ı ziyadan / Hissiyat-ı
ebkâr ile âraste bir çeng (Cenab Şahabeddin).
|| Ebkâr-ı efkâr; (maani veya nükte),
daha önce kimse tarafından kullanılmamış
düşünceler (anlamlar, nükteler),