Ollivier, Emile

Ollivier, Emile, o l iv i e r olarak da yazılır
(d. 2 Temmuz 1825, Marsilya – ö. 20
Ağustos 1913, Saint-Gervais-les-Bains,
Fransa), Fransız devlet adamı, yazar ve
hatip. Adalet bakanı olarak görev yaptığı
dönemde, III. Napoléon’un mutlakıyetçiliğini
parlamenter yönetimle uzlaştırmaya
çalışmıştır.
Hukuk eğitimi gördü. 1848 Devrimi’nin
başlamasından hemen sonra Bouches-du-
Rhône ilinin (département) yöneticiliğine
atandı. Louis-Napoléon’un Aralık 1848’de
cumhurbaşkanı olması üzerine görevinden
uzaklaştırıldı ve 1857’de Yasama Meclisi’ne
seçilene değin herhangi bir görev almadı.
Mecliste Napoléon’un baskıcı yönetimine
tepki duyan ve “Beşler” adıyla bilinen cumhuriyetçi
grup içinde yer alan Ollivier kendine
özgü bir cumhuriyetçilik anlayışı geliştirdi ve
devrimlerin toplumu ileriye olduğu kadar
geriye de götürebileceğini, bu nedenle özgürlükçü
reformların zora başvurarak değil ikna
yoluyla gerçekleştirilmesi gerektiğini savundu.
İmparatorun Kasım 1860’ta yönetimi
liberalleştirmeye yönelik bazı düzenlemeler
yapması üzerine Cumhuriyetçilerden ayrılarak
Napoléon’u desteklemeye başladı.
2 Ocak 1870’te imparator tarafından adalet
bakanlığına atandı. Bu görevi sırasında
bir anayasa taslağı hazırladı; işçi-işveren
ilişkileri, eğitim ve hukuk alanlarında reformlar
yapmakla görevli komisyonlar kurdu.
Göreve başladıktan altı ay kadar sonra
Prusya’ya savaş ilan edildi (19 Temmuz
1870). Fransa’nın bu savaşta uğradığı yenilginin
kamuoyunda yarattığı tepkiler Ollivier’nin
yönetimi liberalleştirmeye yönelik
çalışmalarının kesintiye uğramasına neden
oldu. Ağustos 1870’te görevinden ayrılan
Ollivier yaşamının geri kalan bölümünü
anılarını yazarak ve tarih konusunda araştırmalar
yaparak geçirdi. Altmış beş yaşındayken
bir bölümü kendi anılarından, bir
bölümü de İkinci İmparatorluk döneminin
olaylarından oluşan L ’Empire liberali
(Özgürlükçü İmparatorluk) yazdı. Öbür
yapıtları arasında Michelangelo hakkında
bir inceleme ile bir roman vardır. Ollivier
1870’te Fransız Akademisi’ne kabul edildi.