Arık Boğa

Üniversitesi’nde sanat tarihi, Louvre Arkeoloji
Enstitüsü’nde arkeoloji öğrenimi görerek
yurda döndü. İstanbul Arkeoloji Müzelerinde
çalışmaya başladı. 1932-33 arasında
Alişar kazısına katıldı. Maarif Vekâleti
Arkeoloji Müdürlüğü’ne atandı. Güllüdağ,
Troya, Alaca Höyük, Çankırıkapı, Karaoğlan,
Alaeddintepe – ve Bittim kazılarında
çalıştı. 1939’da Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesinde
arkeoloji ve dinler profesörü,
1943’te Ankara Arkeoloji Müzesi müdürü
oldu. 1950’de siyasete atılarak Demokrat
Parti’den Seyhan milletvekili seçildi.
1952’de partiden aynlarak Türkiye Köylü
Partisi’ni kurdu ve partinin genel başkanlığını
üstlendi. 1954’teki bir uçak kazasında
öldü.
Arkeolojik çalışmalarıyla ilgili olarak Alacahöyük
Hafriyatı (1937), Karaoğlan Kazıları
(1938), Ankara-Konya-Eskişehir Yazılıkaya
Gezileri (ös 1956), Türk Müzeciliğine
Bir Bakış (ös 1956), Türk Sanatı (ös 1976)
gibi kitaplar yazan ve 1930’dan sonra yayımcılık
da yapan Remzi Oğuz Arık, 1948’e
değin Türk Sözü, Oluş, Gurbet, İleri Yurt,
Şafak, Dönüm, Çığır, Millet, Bizim Türkiye
ve Hareket adıyla çıkardığı dergilerde milliyetçilik,
köy ve köylülük üzerine yazılar
yayımladı. Türkiye’de milliyetçi düşüncenin,
Osmanlıcılık, Turancılık ve Kurtuluş
Savaşı dönemi gibi üç aşamada geliştiğini,
Cumhuriyet dönemi milliyetçiliğinin Batıcılık,
inkılapçılık, devletçilik, halkçılık ve
laiklik kavramlarını da içerdiğini savundu.
Türk milliyetçiliğinin, 1071’den sonra Anadolu’da
oluşan dil, din, toprak ve soy
birliğine dayanması gerektiğini, bunun da
çağın gereklerine göre dinamik bir biçimde
yeniden örgütlenmekle sağlanabileceğini
ileri süren Anadoluculuk akımının önde
gelen bir ideologu oldu. Bu konuya ilişkin
düşünce ve tezlerini, Köy Kadını-Memleket
Parçaları (1944), İdeal ve İdeoloji (1947),
Coğrafyadan Vatana (ös 1956), Türk İnkılabı
ve Milliyetçiliğimiz (ös 1958), Gurbetİnmeyen
Bayrak (ös 1968), Türk Gençliğine
(ös 1968) adlı yapıtlarında ortaya koydu