DÜŞÜNCELERİMİZDE YAŞIYANLARIN
ÖYKÜSÜ
Sen, önce düşlerimde İstanbul göründün.
Sonra Paris göründün, Roma göründün kaç kez
Alanların büyüdü parmaklarımın uçlarında
Üstümüzde gök kıroma boyanmıştı
Sarkan bulutların gözleri dolu dolu
Görüntüsü dağlarda mor sarı turuncu
Neredeyse üstümüze boşalacak akar su
Köklerde özsu damar damar
B ir akşam üstü sana yolculuğumun sonucu
Başladı gözlerimde büyük sevgilerin uykusuzluğu
Seni bırakamam, on parmağım üzerinde
Çekmek islersen çekilmez
Sen, önce düşlerimde İstanbul göründün
Sonra Paris göründün ellerin kolların pul pul
Sonra Londra göründün duman duman
Sevdiğim göründün kaç kez
Sana uzayan yollarda değiştin biçim biçim
Karanlık biten gece
Aydınlık kollarına açılan gün
Ben bu yağmur altında sırıl sıklam
Seninle dolu içim
Düşüncelerin çilesinde kor kütük bütün bütün
Göremiyecek kadar yöremi
Bu topraklar ayaklarım
Kollarım rüzgârlara vermiş bulutlar, ellerim
Sizler sevdiğim kişiler kaldınız uykularda
Elleriniz, gözleriniz şimdi renk renk tablolarda
Alsın beni de bu kıyıdan götürsün bu gemi
Büsbütün kendimi yetireyim uzaklarda
Adın peşim sıra dolaşsın dalgalar gibi sularda…
Biliyorum bundan böyle sen resimlerde sen heykellerde
Ama seni gözlerimle yiyebilirim
Delik deşik olur ellerin ellerimde
Bu kurşun kendim için
Ben sevginin son çağında yaşıyorum
Ara yerde perdeler insin gündüzden, akşamlardan
Ve zaman içine yaslanan boşluk
Alsın seni getirsin yeniden Mısır dan, ehramlardan
Küçülsün görüntün göz bebeklerimde küçülsün
Dinsin bu ağrı, varlığım ölsün!
Heyyy, zaman içine yaslanan boşluk l
Yoksa bilmiyor musun
Biz o zaman içinde yoktuk- ••
İSMAİL ALİ SARAR