A B D Ü LM E C ÎD EFEN D İ

; son Osmanlı halîfesi. 29 Mayıs 1868’de İstanbul’da doğdu. Babası Sultan Abdülazîz, annesi Hayrânıdil Kadındır. Babasının ölümü üzerine (1876), İkinci Meşrûtiyetin ilânına kadar (1908) sarayda kapalı bir hayat yaşadı. Bu dönemde yabancı dil öğrendi. 4 Temmuz 1918’de amcasının oğlu Mehmed Vahideddîn tahta çıkınca veliaht îlân edildi. Birinci Dünyâ savaşından sonra Türk toprakları işgâl edilince, Kuvay-ı Milliye lehinde be
Yeni Rehber Ansiklopedisi 99
ABDÜLMECÎD h a n
yanlarda bulundu. Bir ara Ankara’ya gitmesi söz konusu olunca İngilizler, Abdülmecîd Efendiyi göz hapsine aldılar. 1 Kasım 1922’deki bir kararla T.B.M.M. saltanatı kaldırınca, veliahtlık sıfatı kalmadı. 18 Kasım 1922’de halifeliğe seçildi. Emîr-ül-mü’minîn yerine “Halîfe-i müslimîn” ünvânı verildi. Daha sonra 29 Ekim 1923’te Cumhuriyetin îlânı ve 3 Mart 1924 târihinde, halifeliğin kaldırılması üzerine Osmanlı Hânedânından olanların yurt dışına çıkarılması hakkında karar alındı. Abdülmecîd Efendi, bunun üzerine, hanımı, kızları, doktoru ile berâber Çatalca’dan trene bindirilerek İsviçre’ye gönderildi. Ekim 1924’de Fransa’ya geçti. Nice şehrinde kendini ibadete vererek sâkin bir hayat yaşadı. 23 Ağustos 1944’de Paris’te vefât etti. Naa- şının, Türkiye’ye getirilmesi için yapılan başvurulardan bir netice alınamadı. On yıl bekletildiği Paris Câmiinden alınarak, Medine’deki Cennet-ül Bâkî Kabristanına (1954) defnedildi.