İSLÂM’IN IŞIĞINDA GÜNÜN MESELELERİ

7. Camiye erken gitmek teşvik edilmiştir. 8. imam minbere çıkıncaya kadar namaz kılmak, Kur’ân okumak ve Allah’ı anmak gibi ibâdetler ile meşgul olunur. 9. Hatip hutbe irâd ederken susmak farzdır. 10. Cuma günü «el-Kehf» sûresini okuyana uhrevi mükâfat vadedilmiştir. 11. îmam Şâfiî ve tâbileri ile İbn Teymiyye gibi müctehidlere göre cuma günü zeval vaktinde (güneş doğudan batıya seyrini tam yanladığı, eşyanın gölgesi dibine düştüğü ve doğu istikâmetinde uzantı başladığı zaman) namaz kılmak mekruh değildir. (3) 12. Hz. Peygamber (s.a.) cuma namazında ekseriya «elCumua ve el-Münâfikun» yahut «el-A’lâ ve el-Gâşiye» sûrelerini okumuştur. 13. Cuma günü müslümanlann haftalık bayram günüdür. 14. Bugünde herkesin gücüne göre en iyi elbisesini giymesi müstehâbdır. 15. Bugün câmileri tütsülemek teşvik edilmiştir. 16. Kendisine cuma namazı farz olan kimsenin, namaz vakti girinci yolculuğa çıkması câiz değildir. (4) 17. Cumaya giden kimsenin her adımına bir yıllık -nafileli amaz ve oruç sevâbı vardır. 18. Her cuma, sonraki cumaya kadar günahlara keffâret vesilesidir. 19. Her gün faryab edilen cehennem o gün sâkin olur. 20. Cuma günü içinde, duâlann kabul edildiği bir zaman «sâatü’l-icâbe» vardır. Bu zamanın Hz. Peygamber devrinden sonra da devam edip etmediği; ediyor diyenlere göre günün 3) Günün tam ortasında yani zeval vaktinde namaz kılmanın hükmü üzerinde üç lctihad vardır: a) İm am Mâlik’e göre namaz kılınabilir, herâhat vakti değildir. b) Ebû-H anife ve Ahmed b. Hanbel’e göre kerâhat vaktidir; cuma ve diğer namazlar kılınmaz. c ) İm am -Şâfi’ye göre sadece cum a namazı kılınabilir. Bak. İbn Rüşd Bidâyetü’l-m üctehid, C.: I, s. 79 vd. İbnu’l-Kayyim , ag. esr., C.: I, s. 103. 4) Vakit girm eden önce: a) Ebû-H anife’ye göre yola çıkmak caizdir. b) Şafiî’ye göre zevalden sonra yola çıkm ak haramdır. Ancak savaş vb. gibi Allah emri olan sefer müstesnâdır. Zevalden öncesine ait, Şafiî’den iki ictihad nakledilmiştir: Önceki caiz olduğunu, sonraki caiz olm adığını ifade etmektedir. c) İm am Mâlik’e göre yola çıkabilirse de tan yeri ağardıktan sonra çıkmaması evlâdır. Îbnu’l-K ayyim . ag. esr., C.: I, s. 102.