Rumeli’deki hayatı:

Rumeli’ye varışının hikâyesini de yine Ahmet Mithat’ın kendi kaleminden dinleyelim : — «Çok şükür, ustanım söylediklerinden birisi bile çıkmadı. Hattâ, ben ümit ettiğim ilgiye umduğumdan çok erken kavuştum. Rumeli’ye varışımdan birkaç gün sonra, iyi kalbli bir insan olduğu için, herkes tarafından çok sevilen büyük kardeşimin hatırını sayan ve ricasını kırmayan yüksek memurların kayırmasiyle, mektup kaleminde parasız çıraklık etmeğe başladım. Kalem çıraklığını, dükkân çıraklığına bin defa üstün buluyordum. Arasıra kendi kendime : — «Ah, ne olur bir gün şu çıraklıktan da kurtulsam. Dükkânda çırak.. Dairede çırak.. Ben hep çırak mı kalacağım?» diyordum. Okuyup yazma kendime güvenimi de arttırmıştı. Çalışmak, muntazam ve çok çalışmakla tuttuğum her işi başarabileceğime inanıyordum. Bana, derin bir iç rahatlığı veren kuvvet bu inanıştı.. Nihayet, günün birinde yazdığım yazılar Büyük Mithat Paşa’nın gözüne çarpmış, hoşuna gitmişti. Mithat Paşa ilgisini çeken yazımı okuyunca: — «Allah Allah.. Bu çocuk kâtip değil, sanki yazar.. Uygun bir zamanda, şu çocuğu bir kere göreyim!» demiş, beni çağırtmıştı.