74- Av, ya öğretilmiş köpek, doğan pars, atmaca ve şahin gibi bir hayvanla yahut yaralayan ve öldüren bir silâhla veya tuzak kurmakla, çukur kazmak, bıçak, kılıç ve kamış gibi keskin birşeyi yere dikmekle yapılır. Bir hayvanın av için öğ retilmiş hale geldiği, ya anlayış üstünlüğü ile veya bilen kimselere başvurarak sabit olur. Çünkü bu gibi hayvanlann öğretim süreleri onların durumlarına göre değişir. Bunun için belirli bir süre yoktur. Bu, İmam Azam’a göredir. İki İmama ve İmam Azam’dan diğer rivayete göre de, azı dişleri olan hayvanların öğretilmiş hale gel meleri de, salıverildikten sonra çağrıldıkları zaman hemen koşup gelmeleri ile bilinir.
Pars gibi hayvanların öğretilmiş bir haled gelmiş olmaları da, hem yemeyi terk, hem de çağrılınca dönüp gelmeleriyle belli olur. Çünkü bunların yarat ılışlarında hem yırtıcılık, hem de ürküp kaçmak vardır.
75- Av için öğretilmeye elverişli olmayan aslan kaplan ve ayı gibi hay vanlarla ve tamamen necis (pis) olan domuzla av yapmak caiz değildir.
76- Bir av hayvanının öğretilmiş olmadığı sonradan anlaşılsa, meselâ: Öğ retilmiş olduğuna hükmedilen azı dişli bir hayvan, avladığı hayvanın etinden yese veya tırnakla bir avcı hayvan çağrıldığı halde geri dönüp gelmese önceden ve sonradan avladığı hayvanın eti haram olur. Çünkü bu durumda hayvanın henüz öğretilmiş bir hale gelmedikçe, avlayacağı hayvanlar yenilmez.