i. (ar. hakâreVden istihkâr). Esk. Hor ve hakir görme, aşağılama: Özenilerek muntazam tutulmağa çalışılan bahçeciğe bakarken gözlerinde hülyasının yüksekliklerinden alçaklara düşen bir istihkar nazarı vardı (H. Z. Uşaklıgil). || İstihkar etmek, hor görüp küçümsemek: Tesadüfün kendisine verdiği nimetleri istihkar e- den, onları doğru dürüst yapamayan bir a- damdı (A. H. Tanpınar).
İSTİHKAR
10
Eki