Baba Tahir,

lakabı ü r y a n (d. y. 1000, Luristan ya da Hemedan – ö. 1055’ten sonra, Hemedan, İran), Fars edebiyatının en sevilen ilk şairlerinden biri. Yaşamı hakkında çok az şey bilinmektedir. Bir olasılıkla Hemedan’da yaşamıştır. Üryan (Çıplak) lakabı, gezgin bir derviş ya da gizemci olduğunu düşündürür. Söylentiye göre cahil bir oduncu olan şair, bir süre devam ettiği medresede, eğitimden ve incelikli düşünceden yoksun olduğu için öğrencilerin ve hocaların alay konusu oldu. Felsefi gerçeklerin kendisine vahiy yoluyla gösterilişinden sonra okula döndü ve gördüklerini anlatarak orada bulunanları bilgeliğiyle şaşırttı. Şiirlerini Farsçanın Lur lehçesiyle yazan şair, derin felsefi anlamlarla yüklü bir içtenlik ve ruhaniliği uyumlu ve akıcı bir dil içinde sergileyen dübeytileri (çifte beyit) ile ünlüdür. Rubai tarzındaki dörtlüklerden oluşan bu şiirlere, rubai ölçüsü kullanılmadığından dübeyti adı verilmiştir. Yayımlanan Divan’ında (1927, yay. haz. Haşan Vahid Destgirdi) 296 dübeyti yer alır. Ayrıca tasavvufi özdeyişleri de çok ünlüdür. Bugün hâlâ İran’da çok sevilen Baba Tahir adına Hemedan’da görkemli bir türbe yapılmış, yaşamı ve kerametleri menkıbe kitaplarına konu olmuştur.