Ümm-ü Âmir der ki : Resûlullâh’ın, Mescidimizde akşam Namazım kıldığım görünce, evime gelip hemen biraz yufka ekmekle kuru üzüm (veyâ hurma pekmezi) getirdim : (Babam anam Sana fedâ olsun, ye!) dedim.
Resûlullâh, Eshâbma : (Yeyiniz, Bismllâh!)dedi.
Kendisi, kendisiyle birlikte gelen Eshâbı ve evde bulunanlar da, ondan yedüer.
Varlığım, kudret elinde bulunan AJlâh’a yemin ederim ki, gözlerimle gördüm : 40 kişilik bir cemâat, ne üzümün (veyâ pekmezin) bir kısmını, ne de, ekmeğiHastalandıkça veya hayr ve bereket umdukça, bu kırbadaki sudan alıp içtik durduk.»
n tamâmım yiyebilcüler.
Yanımdaki kırbada bulunan sudan da, içtikten sonra ayrıldılar.