Peygamberimiz : «Hayır! Bu, hayız değildir. Damardan gelen bir kandır.
Senin asıl hayanın başlama zamanı gelince, Namazı bırak.
Kesilme zamanı gelince de, yıkandıktan sonra, kıl.
Ondan sonra, yine o vakit gelinceye kadar her Namaz için Abdest al!» buyurdu. (Buhâri – Sahih, c. 1, s. 63).
Peygamberimizin, arada sırada, Eshâbma hutbe îrâd ettirdiği de, olurdu.
Ebiidderdâ der ki : «Resûlullâh Aleyhisselâm, kısa bir hutbe îrâd etti.
Hutbesini bitirince, (Kalk, ey Ebû Bekir! Sen de, bir hutbe îrâd et!) buyurdu.
Ebû Bekir, kalkti. Peygamber Aleyhisselâm’mkinden daha kısa bir hutbe îrâd etti.
Sonra : (Kalk ey Ömer! Sen de, bir hutbe îrâd et!) buyurdu.
Ömer kalktı. Ebû Bekir’inkinden daha kısa bir hutbe îrâd etti…
Sonra : (Kalk ey filân! Sen de, bir hutbe îrâd et!) buyurdu.
Onun sözleri, sıkıntı verdi.
Resûlullâh Aleyhisselâm, ona (Otur!) dedikten sonra (Kalk ey lbn-i Ümm-Ü Abd! Bir hutbe de, sen îrâd et!) buyurdu.
lbn-i Mes’ûd kalkıp Allâh’a hamd-ü senâda bulunduktan sonra :
(Ey insanlar! Muhakkak ki : Yüce Allâh, Rabbimiz; İslâmiyet, dînimiz; Kur’ân, önderimiz; Beytullâh Kıblemiz;) Peygamber Aleyhisselâ-ma işâret ederek (Şu Zât da, Peygamberimizdir.
AUâh’ın ve Resûlünün — bizim için — râzr olduğu şeye, biz de, râzı-
yız.
Allâh ve Resûlünün hos görmediği seyi, biz de, hos görmeyiz. Selâm sizlere!) dedi.
Resûlullâh : (lbn-i Ümm-ü Abd, isâbet etti ve doğru söyledi. Allâh’* m, Ümmetim ve lbn-i Ümm-ü Abd için râzı olduğu şeye ben de, râzıyım.
Allâh’m, Ümmetim ve lbn-i Ümm-ü Abd için hoş görmediği şeyi ben de, hoş görmem!) buyurdu.» (9)
Eshâbd^n Ebû Rifâa der ki : «Bir gün, hutbe îrâd ediyorken, Resû-lullâhm yanma yardım. ,
(Yâ Resûlallâh! Ben, yurdundan yuvasından ayrı düşmüş, bilgisiz, dinin emrettiği şeylerden habersiz bir kimseyim!) dedim.
Resûlullâh, hemen cemâati bıraktı, Minberden indi. Kürsünün, demir ayaklarım açtı, üzerine oturdu. Bana, dinimi öğrettikten sonra dönüp hutbesini tamamladı.» (10)