Maxwell’in elektromanyetik dalgalan
Faraday’a göre bir mıknatıs, kendisini çevreleyen mekânı değişime uğratıyordu. Bu değişim, bir mıknatıs yakınındaki bir kâğıt üzerine yayılmış demir tozlarının çizdiği çizgilerden görülebiliyordu. Nitekim, bu kuvvet çizgileri veya alan çizgileri, tüm mekân için de çizilebilir.
Ampere, mıknatıslar ve akımlar arasındaki kuvvetleri, salt uzaktan etkileşimler olarak yorumlarken, Faraday, birbirine etkiyen iki cismi ayıran ortam içinde yayılan bir etki sonucuna vardı. Aynı şekilde, yüklü iki cisim arasındaki elektriksel kuvvetin, bunları ayıran mekân içindeki bir değişikliğe bağlı olduğunu düşündü. Her iki durumda da, cisimleri çevreleyen mekân içinde, kuvvet veya alan çizgileri çizilebilir.
Elektriksel ve manyetik kuvvetlerin bu şekilde, tüm mekânı dolduran alan çizgileriyle temsil edilmesi, Ingiliz fizikçi James Clerk Maxwell tarafından, matematiksel olarak ifade edildi. Söz konusu temsil etme biçimi, bir havuzun suyundaki burgaçların içindeki bir toz gibi, hareket halindeki bir sıvının içine yerleştirilmiş bir parçacığın izlediği yolla benzerlik kurmasına yol açtı. Maxwell, elektriksel ve manyetik alanlar için, bir akım veya bir mıknatıs tarafından, bunları çevr-eleyen mekân içinde oluşturulan tüm etkileri hesaplamaya imkân veren paralel denklemler kurdu. Elekromanyetik etkilerin ışık hızıyla yayıldıkları ortaya çıktığında, Maxwell buradan,
ışığın elektromanyetik bir olay olduğu sonucunu çıkardı. XIX. yy sonunda birçok fizikçi, ışık ile elektromanyetik olaylar arasındaki bu özdeşliği deneysel olarak doğrulamaya çalıştı. Bu özdeşliğin so-nuçlanndan biri olan elektromanyetik dalgaların üretimi, 1888’de Alman fizikçi Heinrich Hertz tarafından gerçekleştirildi.
