SAYGUN, Ahmet Adnan
(1907 İzmir-1991), besteci. İlk müzik derslerini İsmail Zühtü, Macar Tevfik ve Rossati’den aldı. İstanbul’da Hüseyin Sadettin Arel’den de ders gördü. İzmir’de ilkokul ve liselerde mü-
zik öğretmenliği yaptı. 1928 yılında müzik eğitimi için Fransa’ya gitti. Paris’te Schola Cantorum’da Vincent d’İndy ve Eugene Borrel’in yanında çalıştı. Türkiye’ye dönünce Ankara Musiki Muallim Mektebi’nde kontra-punto ve armoni dersleri verdi
(1931). 1934’te Riyaseticumhur Filarmoni Orkestrası’nın yöneticiliğini yaptı. 1936’da İstanbul Belediye Konservatuvarı’nda kural öğretmenliğine başladı. Türk folkloru üzerine çalışmalar yaptı. 1939’da Ankara’ya dönerek halkevleri denetçisi oldu. Türk halk müziği derlemeleri yaptı. 1946’da Ankara Devlet Konservatu-varı bestecilik öğretmenliğine atandı. Bu görevinin yanı sıra Milli Eğitim Bakanlığı Talim ve Terbiye Kurulu üyeliğini de sürdürdü. Türk halk müziğini Batı ilkeleriyle, özellikle co-şumcu ve izlenimci etkilerle işledi. Çoksesli Türk sanat müziğini yaratmayı amaçlayan ‘Türk beşlerinin tanınmış üyesidir. “Yunus Emre Oratoryosu” ve “2. Yaylı Çalgılar Dörtlüsü” adlı besteleri çağdaş Türk müziğine ülke dışında saygınlık kazandırmış yapıtlarıdır. 1973’te İstanbul Devlet Konservatuvarı’nda ders vermeye başladı. 1985’te kendisine, YÖK tarafından profesör unvanı verildi. Saygun’un başlıca yapıtları: “Divertimento” (1930), “Ölüler”
(1932), “Kızılırmak Türküsü” (1933), “Özsoy”, ’Taşbebek” (1934), “Kerem” (1953) ve “Köroğlu” (1973) operaları, “Orkestra Süiti” (1936), “Beş Prelüd” (1937), “Sivas Halayı” (1943), ‘Türküler” (1945) ve Paris’te büyük ün kazanan “Yunus Emre Oratoryosudur (1947), “Ağıtlar, İnsan Üzerine Deyişler” (5 lied) “Atatürk ve Anadolu’ya Destan” (1985).
