İŞRAKİYYUN, İslâm’da felsefede bireysel sezgiyle aydınlanmaya dayalı dinsel – mistik öğreti; ışıkçılık da denir. Kurucusu Şehabettin Süh- reverdi’dir (1153-1191). Sühreverdi, ışık düşüncesinde Platon ile tasavvufu birleştirir, işrakiyyun’a göre felsefe bir sezgi (ilham, vahy, hads) işidir, insan anlamlar alemine aklıyla ulaşamaz; özvarlığını (nefs) e- ğiterek, yavaş yavaş ve basamak basamak ışığa doğru yükselir, insan sezgi yoluna girince gitgide güçlenir; her basamağın aydınlığı insanı bir yukardaki basamağın aydınlığına çeker. Böylelikle Işıklar Işığı’nın (Nûr-ül Envar – Tanrı) her anlamı kapsayan büvük aydınlığına ulaşılır. Sühreverdi El heyökilün – nûr (Işık Heykelleri) adlı yapjtında buna ulaşma yollarını gösterir, iş- rakiyyun XIII. yy’da yaşamış olan Şemsüddin Şehrizori, ibni Kemmu- ne, Kutbüddin Şirazi gibi felsefecilerle sürdürüldü ve daha sonra bir tarikat olarak örgütlendi, özellikle İran’da günümüzde de bu tarikat varlığını sürdürmektedir, Işrakiy- yun’un Şeyh-ül işrâk kabul edilen Sühreverdi’den sonra en ünlü temsilcisi ibni Tufeyl’d’ır. (Bk. İSLÂM’ DA FELSEFE)
