Kış Uykusu

günlük derin bir uykuya daldığını ortaya koydu. Normal uyku sırasında, bir memelinin vücut sıcaklığı yarım derece kadar düşer. Bu yüzden insanlar uyurken örtünme isteği duyarlar. Fakat lemurların bu derin uykuları sırasında vücut sıcaklıklarının 16°C düştüğü, tekrar hareketlendikten sonra da. normal vücut sıcaklıklarına döndükleri gözlemlenmiş. Bu sıcaklık değişimi 6 ile %aat
gibi kısa bir süre içinde gerçekleşiyor. Hava ısındıkça lemurlar da ısınıyor, böylece, öğleye doğru kendi normal vücut sıcaklıklarına kavuşuyorlar. Bu yöntem, soğukkanlı hayvanların geliştirdikleri strateji gibi algılan-sa da, lemurlar, metabolizma hızlarının yüksek olmasıyla birlikte, kendi vücut ısılarım da kendileri ürettikleri için soğukkanlı hayvanlardan çok farklıdırlar.

Fare lemurlar geceleri avlanırlar ve normal vücut sıcaklıkları 36.5°C’yi bulur. Heldmaier, araştırmalarında, le-murlann vücut sıcaklıklarının, sabah saat 8 gibi, 20°C düştüğünü, bu yolla normal enerji harcamalarını %40-50 oranında azalttıklarını saptamış.

Şaşırtıcı olan bir durum da, fare le-murları^daha ılımlı koşullarda da geçici bir uyku halinde bulunmaları. Lemurların bulunduğu tropikal Ma-dagasgar’da sıcaklık çok nadir olarak
loCnin akma düşer. Fakir kuru kî^ mevsiminde, lemurların bejini <.»L»a bitmek, yaprak ve memelerde bir azai-ıru . ’Iut. Kij uvku’u. genelde hiitndi-ği sjjhi.yalnızca N-‘-ŞuSa karji seli>tiril-miş bir adaptasyım dejıl. a\rn /amanda bir enerji koruma strateji’idır.

Güney Amerika’da durum iklim açısından Avustralya’dakinden farklılık gösterir. Güney Amerika’da iklim koşulları arasında Avustralya’daki gibi büyük uçurumlar yoktur. Avustralya’da ya kuraklık ya da aşırı nem olduğu için hayvanlar kış uykusu gibi bir takım metabolik hileler geliştirebilirler. Günlük derin uykuya girmeleri, hayvanların kurak dönemlerde yiyecek aramak için gerekli olan enerjilerini korumalarını sağlayacaktır.

Araştırmacıların üzerinde durdukları başka bir nokta da, güneyli memelilerin metabolizma hızlarının, kuzeyde yaşayan memelilerin metabolizma hızlarından daha düşük olması. Bunun nedeninin güneyde yaşayan memelilerin ilkel termoregiilatör sistemi olması gerektiği düşünülüyordu. Fakat güney yarı kürede yapılan anıştırmaların ışığında, pek çok biyolog, hayvanların bu davranışlarını sürüngen atalarından kalma bir hatıra değil, iklim koşullarına uymak için geliştirdikleri bir adaptasyon olarak görüyor.

F,n son olarak Geiser, “Kış uykusuna yatmak, potansiyel bir enerji krizi ile karşı karşıya kalan çoğu türün geliştirdiği bir adaptasyondur.” diyor.