Projelerdeki bu masraflılık bilim adamlarını ve teknisyenleri düşündürmeğe başladı. Acaba birçok seferler yapacak ve uzun süre uzayda kalabilecek uzay araçları, bu uzay araçlarının insan ve yük getirerek yanaşabileceği devamlı uzay istasyonları yapılamaz mıydı ? Devamlı uzay istasyonları insanlığa sayısız bilimsel ve teknolojik yararlar sağlayabilirdi. Bunlar arasında:
a) Özel renk süzgeçli kameralar ile yeryüzündeki enerji kaynaklarını incelemek, maden ve petrol rezervlerini belirlemek, ürün durumunu ve bitki ile orman örtüsünde meydana gel’en değişiklikleri vaktinde tesbit etmek,
b) Uzaydaki ideal vakum (boşluk) dan yararlanarak vakum tekniğine dayanan deney ve araştırmalar yapmak, özel maden parçalarının kaynağını sağlamak,
c) İstasyonu hiçbir atmosferik bulanma ile karşılaşmayan mükemmel bir gözlemevi olarak kullanıp çevredeki yıldız ve Samanyolu sistemlerini, nötron yıldızlarını ve kara delikleri incelemek,
d) Meteorolojik bir erken ikaz şebekesi kurarak fırtına, dalga tufanları vaktinde haber vermek gibi hususlar ilk planda sayılıyordu. Işt bu düşünce ile Amerikalılar Skylab ve Rusl Salyut projelerini gerçekleştirdiler. Amerikalıl ayrıca birkaç yıldan beri “Uzay Dolmuşu = Spa Shuttler/ adını verdikleri bir proje üzeri çalışmaktadırlar.
Skylab Projesi: Skylab, aşağı yukarı 75 ağırlığında bir uzay araştırma laboratuvarı idi. 14 Mayıs 1973’te Satürn 5 füzesi ile uzaya fırlatılmış, yeryüzünden 420-440 km. uzaklıkta bir yörüngeye yerleştirilmişti. İçinde gelecek astronot ekipleri için araştırma, yatak, duş, hatta oyun odası bölümleri vardı. Ancak işler Skylab’in fırlatılışından başlayarak ters gitti. Fırlatıcı roketteki aşırı titreşimler yüzünden aracın Inete- orit ve ısı kalkanı kopmuş, elektrik enerjisi sağlayan güneş kanatçıklarından biri kırılmış, diğeri açılamıyarak katlı kalmıştı. Bu yüzden Skylab bir yandan tehlikeli şekilde kızışıyor, diğer yandan astronotların araştırmaları için gerekli enerjiyi sağlayamıyordu. Ancak ikinci bir satürn ile Skylab’a varan dünyanın ilk uzay tamir ekibi (Komutan Charles Conrad, Dr. Joseph Kervvin ve Paul Weitz) Skylab’in üzerine bir güneş şemsiyesi takmağa ve katlı güneş kanatçığını açmağa muvaffak oldu da Skylab bu kolu kanadı kırık hâliyle faaliyete
