KUR’ÂN-I KERÎMİN ÇÖZÜMÜ

KUR’ÂN-I KERÎMİN ÇÖZÜMÜ

Dünya, “Kova” dönemine girdi! “Yenilen” hükmü geldi!

Kur’ân-ı Kerîm’e farklı bir pencereden yepyeni bir anlayışla bakma ve değerlendirmeye çalış­ma süreci başladı bu fakirde!

Kur’ân-ı Kerîm’de sürekli dikkat çekilen “Atalarınızın, babalarınızın izi özerindeyseniz, ya onlar yanlış izdeler ise!” uyarısı bu Mucize BİLGİ kitabını en baştan ele almamı zorunlu kıldı! Bin küsur yılda o çağların anlayışına dayalı yorumlarla hadsiz hesapsız karmakarışık olmuş ve Tevrat’ın bozulmuş hâlinden kaynaklanan hikâyelerle harmanlanmış; halk da anlasın diye avamileştirilmiş DİN anlayışının gerçeğine, ancak Kur’ân-ı Kerîm ile yönelebilinir diyerek işe başladım Ramazan ayının on beşinci gecesi. Abdülkerîm el Ciylî’den, Abdülkâdir Geylânî’den, Muhyiddini Arabi’den İmam Rabbanî’ye; Ahmed Rufai’den İmam Gazâli, Râzi’ye kadar (Allâh rahmet ve bereketi daim olsun üzerlerine) uzanan sayısız ehlullâhm anlayışım esas alarak, anla­yabildiğim Kur’ân-ı Kerîm’i kardeşlerimle paylaşma çalışmasına başladım. Şükür ki, günlük 15-18 saatlik çalışma temposuyla 120 günlük sürede tamamlayabildim.

İşte böylece de; “B” harfinin işaret ettiği anlam ışığında âyetler ele alınırsa, Kur’ân-ı Kerîm’i nasıl anlayabilirim; çalışması meydana geldi.

Kur’ân-ı Kerîm, her devir insanına. Hakikate/hakikatine giden volu göstermek için hitap ettiği­ne göre; bildirilen gerçeği, çağımız realiteleri ışığında ve eşliğinde nasıl anlamalıyım çalışması­dır bu!

Binlerle sene öncesinde oluşmuş ve detayları asla bilinmeyen olayların bu çağın ya da gelecek çağların insanına nakledilmesindeki amacı açıklama çalışmasıdır bu, diğer yandan.

Aynca en önemlisi, birbirinden kopuk olaylar, hükümler, fermanlar ve tanrının buyrukları olarak anlayışımıza sunulan bu mucize BİLGİ’deki bütünlük noktası nedir ve “İnsan”ı neden ilgilendirmektedir, çalışmasıdır.

Şimdi gelelim, bir kısmını çalışmamızın da içine aktardığımız bulgularımızın neler olduğuna. Kur’ân-ı Kerîm “İnsan”a gelmiştir; ona kendi varlığının hakikatini ve geleceğinde nelerle karşılaşacağını bildirerek, buna göre neler yapıp nelerden kaçınması gerektiğini vurgulamak amacıyla!

“İnsan”ın hakikati nedir? Kur’ân-ı Kerîm niçin “İnsan”a hakikatim “HATIRLATMAK – Zikir” için gelmiştir?

Bu soruların cevaplan, “Allâh” adıyla işaret edilenin “İnsan” tarafından nasıl anlaşılması

gerektiği yanı sıra en başta gelen konudur Kur’ân-ı Kerîm’de!

Şimdi, Kur’ân-ı Kerîm’in üslûbu üzere yaklaşıp, bir misal ile açıklamaya çalışayım konuyu. Bir çocuk düşünün, doğduğu gün onu bir otomobilin içine koyuyorlar ve kırk yıl hiç çıkarmıyorlar ve öylesine şartlandırıyorlar ki “Sen bu otomobilsin ” diye; artık çocuğun, kırk yaşına geldiğin­de kendisinin o otomobil olmadığı yolunda hiçbir şüphesi kalmıyor! İşte bu çocuğa, diyelim ki kırk yaşına geldiğinde, biri gelip “Sen bu otomobil değil bir insansın, in arabadan özgür yaşa” diyor. Oysa çocuk, direksiyonu, vites kolunu, gaz – fren pedallarını kendi organı gibi görür hâlde yaşıyor artık! Şimdi ona nasıl “hatırlatılacak”, fark ettirilecek otomobil değil “insan” olduğu; otomobilsiz yaşayabileceği özgürce! Önce söyleyene inanması gerek… Sonra da denilenleri yaparak otomobilden ayrı yaşayabileceğini fark etmesi…

İşte bu basit misalde anlatılmaya çalışıldığı üzere, “İnsan” olan “şuur” sahibi varlık, gözlerini “bilinciyle” yaşayan bir “insansı” bedeninde açmıştır! Aslı “Akl-ı küll” olan “şuur”, yetişme sürecince örtülü kalmış; “İnsan” kendisini, yarın toprak olacak, biyolojik bedenden ibaret varlık olarak kabullenmiştir.

Oysa, “İnsan”a hakikati; kendisinin, toprak olup gidecek geçici insansı bedeni değil, asama asama bovut değiştirerek melekî yapıda kendisini bulacak (Mutlaka siz, boyutlar değiştire­rek o boyutların uygun bedenlerine dönüşeceksiniz! – 84.İnşikak: 19) ve bu yapısıyla da, melekî özellikleriyle cennet boyutunu yaşayacak varlık olduğu “hatırlatılmalıdır”!

İşte bu yüzden Rasüller açığa çıkarılarak, “İnsan” özelliğine sahip olan “insansılık” kabulün- 10 dekiler uyarılmıştır! “İnsan”lar hakikatlerini hatırlayıp, buna iman etmiş hâlde gereken uygula­maları yaparak, kendilerini toprak olacak beden sonrası evredeki sonsuz gelecek yaşama hazırlarlar. “İnsan”lıktan nasiplenmemişler de, hakikatlerini inkâr ederek (kâfir olarak), toprak olup gidecek “insansı – bedensel” zevkleri ile ömür sürüp; sonunda “şuur”un açığa çıkış sonuç­larını yaşamaktan mahrum bir hâlde “bilinçli varüklar” olarak “cehennem” adıyla bildirilen bir başka boyut ve ortam içinde yaşamlanna sonsuza dek devam ederler.

“Çokluk” âlemlerinde “yok”tan “var” kılınmış her şey, “Allâh” adıyla işaret edilenin “El Esmâ ül Hüsnâ”sıyla varlığını sürdürüp işlevini yerine getirdiği içindir ki; “şuur” boyutu itibarıyla bu hakikat boyutunu algılayıp yaşayan “İnsan”, yeryüzünde açığa çıkışı itibarıyla “halife” olarak tanımlanmıştır. Kurân’a göre, bunu hisseden, yaşayan, “Diri”dir; “Gören”dir; buna karşın hakikatini fark edemeyen veya inkâr eden ise “ölü”dür; “âmâ – kör”dür! İşte haki­katini hissedip yaşayan, “şuur”unun hakikati itibarıyla “melek – kuvve” olan “İnsan”ın aslı da. Allâh isimlerinin işaret ettiği özelliklerdir ki, bu isimlerin mânâlarının onda “insana yakışır” şekilde kuvveden fiile çıkması, “cennet” denilen yaşamı oluşturur! Cennet, insansıya dönük yaşam ortamı değil, “melek – kuvve” olan “insan”ın özelliklerinin yaşanacağı ortamdır. Umarım neye işaret ettiğim anlaşılır!

Kur’ân-ı Kerîm’de anlatılan tüm olaylar ve verilen tüm misaller, hep “İnsan”ın, hakikatini hatırlayıp, kendini tanıyıp; içinde bulunduğu şartlan daha iyi değerlendirmesi içindir.

Kur’ân-ı Kerîm’in anlatım üslûbunda dikkat edilmesi gerekli olan çok önemli hususlardan öncelikli olanlanndan biri de şudur:

Her şey, yani “semâlar, arz ve ikisi arasındakiler”, “Allâh” ismiyle işaret edilenin “El Esmâ

iil Hüsnâ”sıyla bildirilen özelliklerinden meydana geldiği içindir ki; algılanan ve algılanama- yanlann tümü, varlığı ve işleviyle “Allâh” adıyla işaret edileni tespih etmektedir. Dolayısıyla, her şey ortaya koyduğu işleviyle kendisini var eden “El Esmâ” özelliklerine, yani “Allâh”a kulluk halindedir.

İşte bu nedenledir ki, “BİZ” tanımlı anlatım Kur’ân-ı Kerîm’de sık sık geçmpkte; sözü edilen varlığın, mânâ boyutunu kendi “Esmâ”sıvla yarattığı gibi: fiillerini dahi gene “Esmâ” özellik­leriyle yarattığını her sırası geldiğinde vurgulamaktadır. Bu yüzden de onlardan açığa çıkan etken fiilleri kendi üstüne almış olarak, “BİZ” hüviyetini vurgulamaktadır fiilin gerçek faili olarak! Yalnızca Esmâ özelliklerinden meydana gelmiş âlemler ve âlemleri meydana getirmiş olan “Esmâ” mertebesine işaret amaçlı olarak da “Rabb-ül âlemîn” tanımlaması kullanılmak­tadır.

Olay böyle olunca da, başı olmayan bir şekilde var olan “El Esmâ” özellikleri ve “yansıması” olarak müşahede edilen fiiller âlemi, tüm kapsam ve boyutlarıyla “Allâh” adıyla işaret edilenin kulluğundan başka bir şey yapmamaktadır. O’nu zikretmektedir – hatırlatmaktadır, O’nun İlim ve Kudretini sergilemektedir. “Allâh” adıyla işaret edilenin, bu hakikati bildirmesi bir realite­nin tespitinden başka bir şey değildir!

İşte bu yüzdendir ki, oluşumu, “El Esmâ”sıyla açığa çıkan oluşumdan oluşturan olarak, “BİZ” tanımlaması kullanılmaktadır.

Öte yandan, oluşumdaki “El Esmâ” özellikleriyle yansıttığı anlamlarla, kendisinin, asla ve kesinlikle kayıtlanmaması, sınırlanmaması; açığa çıkardıklarının, hiçbir zaman hiçbir şekilde “ZÂTINI” tanımlayamayacağı gerçeği de, kendisinin “âlemlerden Ganî” ve de “benzeri hiç­bir şey olamayacağı” uyanlarıyla fark ettirilmektedir!

Bu da demektir ki… Âlemlerdeki “tedbirâtı”. “El Esmâ”sımn açığa çıkış sûretleri olan her isim ardındaki yoluyladır. İster burçlar ismi altında açığa cıkıs sûretleri: ister evrendeki bildiğimiz – bilemediğimiz varlık sûretler: ister suur. biline sûretleri: ister görünmeyen varlıklar: ya da cehennem veva cennet diye tanımlanan boyutlar, hep, kendi “Esmâ’sıvla tedhirâtının” yürüdüğü oluşumlardan başka bir sev değildir!

“Şirk”e gelince… “Allâh” ismiyle işaret edileni, varlıklan isimlerinden ibaret olan âlemlerde, yani âfakta ve nefsinde (dışsallıkta – içsellikte) “Esmâ”sı itibarıyla göremeyenin Kur’ân-ı Kerîm’deki tanımlaması “şirk koşan”dır… Yani, “Allâh” ismiyle işaret edilen “dûnunda” olan herhangi bir isimle işaret edilene “Allâh” yanı sıra varlık vermek!

“Dûnunda” kelimesini orijinal muhafaza ettim, çünkü Türkçede kelime olarak karşılığını bula­madım. “Denklik” kelimesi, O’na eş başka bir varlığın denkliğinden söz eder. Oysa “Allâh” adıyla işaret edilen, kendisi dışında ikinci bir varlık olmadığım vurguladığı içindir ki, tapınılan­ların denkliğinden söz etmez; “dûnunda” der. Yani “Esmâ”sıyla yaratılmış olanın, kendi “Esmâ” mertebesine “şirk” koşulmasından söz eder.

Buradan da anlaşılacağı üzere Zât’ı itibanyla, sirk ve tevhid kavramlarından münezzeh olanın büdirdiği “şirk”, “Esmâ”sıyla yaratılmış, varlığı yalnızca “isim”den ibaret olanın, “Esmâ Mertebesine” “şirk = eş” koşulmasıdır! Yani, “Esmâ” hakikatinden yaratılmış, açığa çıkanl- nnş olanın, kendisi gibi “Esmâ” hakikatinden var olmuş başka birini, “Esmâ” mertebesine eş

düşünmesi anlatılmaktadır “şirk” tanımlamasıyla. Bu yüzdendir ki, kısaca “şirk”, “Allâh” adıyla işaret edileni anlamamış olanın hayalinden açığa çıkan, dünyasındaki “bâtıl” yani aslı olmayan geçersiz fikirleridir.

“Küfür” ise inkâr anlamına olarak, birimsellik bilincinin, kendisi dışında varlığında tedbir ve tasarruf eden başka bir varlık olmadığı esasına dayalı olarak oluşmaktadır.

Açığa çıkan bu ilim, varlığın aslı, hakikati ve Esmâ mertebesine dayalı olarak realite ise de; birimsellikte açığa çıktığı ve büründüğü anlam itibanyla, hakikati olan Esmâ mertebesindeki sınırsız özelliğe kayıt ve sınır getirmesi; “ben” kelimesiyle işaret ettiği hüviyetini bedenselliğiy- le sınırlaması itibanyla, “küfür” kapsamında mütalaa edilmekte; böylece de “ben”in hakikatin­deki sınırsız özelliklerine en azından “iman” noktasından ayn düşmeyi oluşturmaktadır. Açığa çıkışın bu doğrultuda devamı ise doğal olarak kendini yalnızca beden kabullenmeyi getirmekte, bedensel zevkler için yaşama yolunu kolaylaştırmakta, sonuçta da “ölüm” tadılası bir boyut değişimi değil, toprak olup yok olmaktır, sonucuna varmaktadır.

“Münafıklık”, kendini beden kabulünün en aşağı derecesi olarak açığa çıkmaktadır. Bu kişi hakikati inkâr ettiği gibi, bedenselliğine çıkar sağlamak amacıyla “iman” ehline kanşarak, onlan “taklit” ederek, onlardan yararlanma yolunu seçmiştir. Bir köpek, sahibinden samimi duygularla ve sadakatle mama isterken; bir münafık, menfaati olan kişiye samimi olmayan ve yalnızca çıkar elde etme amaçlı olarak yanaşır. Bunun sonucu da elbette, olayın hakikatini fark ettiğinde, telâfisi olmayan sonsuz yanmadır.

“İman” ise; bilincin, aklını kullanarak, önündeki çok çeşitli verileri değerlendirmek suretiyle gördüğünün ardındaki sınırsızlığı fark edip ona açılma yollannı araştırması, bilinç olan benliği­nin bedensellik ötesi bir varlık olduğunu fark ve idrak etmesi sonucu o yolda mücadele verme­si hâlinin adıdır. Buna “men kale lâ ilâhe illAllâh fekad dehale cennet = Kim Lâ ilâhe illâ Allâh’ı yaşarsa, o cennete girer” buyrularak işaret edilmiştir. Bir Rasûl ile karşılaşmamış olan­lar için geçerli durumdur. Bir Rasûl ile karşılaşmış olanlar ise, Rasûlün uyardığı şekilde Rabbül âlemin’e veya “Allâh”a iman etmek aşamasıyla karşı karşıyadır, Rasüle iman ederek.

Rasûle iman ederek diyorum, çünkü Rasûl de görünüşte kendisi gibi bir bedenlidir ve görünüş itibanyla kendisinden farksızdır. Tek farkı, onda Hakikatin dillenişidir; ki bu da yakinen görülemeyen bir şey olduğu için, ancak iman yollu kabul edilebilir başlangıçta.

Kur’ân-ı Kerîm’de “Allâh” ismiyle işaret edilene “iman” ise iki aşamalı olarak anlatılmakta­dır. Birinci aşaması “dışsallık” yanı itibanyla, yani bilincin ötesindeki sonsuz sınırsız özellikli yaratıcıya -Esmâ mertebesine- “iman”dır. Bu, iman edenlerin geneline yaygın ve sonuçta cen­net yaşamı olarak tanımlanan bir boyuta geçmeyi oluşturacak yaşam biçimini getirecektir açığa çıkardıklan itibanyla. İkinci aşaması ise “iman”ın öze ermişlere, kalp – şuur sahiplerine hitap eden; “B” harfi işaretiyle anlamı fark ettirilmeye çalışılanıdır. “B” harfinin işareti, “ben”in hakikatinin “Esmâ” özellikleri olduğunu; bu özelliklerin kendisinde her an ve ebeden çıkacağı­nı; bu yüzden, her an kendisinden açığa çıkanlarla “Allâh” adıyla işaret edileni tespih etmekte, O’na kulluk etmekte olduğunu fark etmesi; O’nun hamdi olarak (bi-hamdihi’) kendisinden Hamd’in açığa çıktığını yaşaması uyansıdır.

“Meleklere” iman, “Esmâ mertebesinde” mevcut olan özelliklerin, kuvveden fiile çıkması aşamasında oluşan “kuvvelere iman”ı anlatmaktadır. Çokluk âlemi olarak tanımlanan “El Emâ” özellikleriyle oluşmuş birimsel benliklerin tamamı bu kuvvelerden meydana geldiği îçiııdir ki; her şeyin varlığındaki üst boyutu “melekiyetidir”… Fark, bunun olup olmamasında değil; bunun fark edilmesinde ya da fark edilmemesinde; en azından bu realiteye “iman” edilip edflmemesindedir. Kendisini yalnızca bir bilinç varlık (insansı) kabul edip “iman”ı olmayanın fen hususu kavraması imkânsız denecek kadar güçtür!

“Kitaplara-BİLGİ’ye” iman ise, Rasûl ve Nebilerin, hakikatlerinden boyutsal bir geçişle *f«Br”lannda buldukları, “vahiy” diye tanımlanan şekilde açığa çıkan -inzâl olan- Hakikat ve Siaaetullâh BİLGİSİ’ne imandır.

*Rasûl”ler, Hakikat Bilgisini, hakikatlerinden, Esmâ mertebesinden, melekî kuvvelerle, -bi- finç devrede olmaksızın- “vahiv” vollu alarak şuurlarında bulan ve bunu bilinç boyutunda filendiren -irsâl olmuş-, açığa çıkmışlardır.

“Âkirete” yani sonsuz gelecek yaşama “iman”, “ben”in, “vefat” ederek bedensiz kalarak yok olmayacağına; “ölüm”ün tadılarak, yani madde-biyolojik beden terk edildikten sonra, “bâ’s” dîye tanımlanan bir oluşumla “ruh” bedenle, görünmeyen varlıkların da içinde yer aldığı boyutta yaşama devam edileceğine; daha sonra da yaşamın çeşitli isimlerle tanımlanan iki farklı ortam ve boyutta süreceğine imanı anlatmaktadır. “B” harfinin başına getirildiği bölümlerde tvgulanan “bilâhireti” şeklinde tanımlanan “iman” ise, “Ben”in kendi hakikatine dönük

^u sonsuza dek geçireceği aşamalara (84. İnşikak: 19) ve yaşam hâllerine işeflfet etmektedir.

PAUh’tan korunun” ya da “Allâh’tan korkun”un anlamı ise, bu ismin müsemması bir gök- **i tanrı olmaması nedeniyle şu anlamadır… “El Esmâ”sıyla âlemleri yaratmış bulunan *AKh” ismiyle işaret edilen, “Sünnetullâh” diye tanımladığı biçimde âlemlerin oluşum ve gpKşmı sürecini meydana getirmiştir. Burada kesin geçerli olan kanun, açığa çıkan “Esmâ Meşinimin”, varlığındaki “El Hasiyb” ismi özelliği dolayısıyladır ki, sonraki aşamada önceki­sin sonucunu yaşamasıdır! Kısaca, senden ne açığa çıkarsa düşünce ya da fiil olarak, bir sonraki aşamalarda onun sonucunu, getirisini yaşarsın; demektir bu! Bu durum da “hesabı anında ynn = Seriy’ul Hisab” veya “kesinlikle en şiddetli şekilde yanlış davranışın sonucunu yaşatan = Şediyd’ül Ikab” anlamına uyanlarla vurgulanmıştır. İşte böyle işleyen bir sistemde, çok düşünerek, bu şartlara göre tedbir alarak yaşamak, Allâh’tan korunmak veya korkmak diye anlatılmıştır. “Allâh sistem ve düzeni = Sünnetullâh”ta açığa çıkan “EL ESM” «Ahığnna göre de, bu durum “Allâh’tan korkma veya korunma” anlamına gelmektedir! Dolayısıyladır ki, birime yapılan “nankörlük” Allâh’a yapılmış nankörlük olarak kişiye sonucunu yaşatmaktadır! İşte bu yapılanın karşılığını görme diye anlatılan ve “ceza” ismiyle anlatılan olay, esasında karşılık değil, yapılanın sonucunun otomatik yaşanmasına işaret etmektedir.

İşte “insan”a, bu şekilde hakikatini “hatırlama – zikir” uyarısı yapan Kur’ân-ı Kerîm, olayı misallerle tafsilâtlandırarak, sayısız benzetmeler ve temsiller anlatarak, düşünmeye davet muhataplarım.

demir, gök bakır” tanımlaması misali; “yer kum, gök güneş” ortamında dillenen “Hakikat m Tüıı lallilı BİLGİSİ”, ne çare ki, misal vermek için, zamanın ve ortamın şartlan ile ve

dahi o çağın insanlarının anlayışıyla sınırlı olarak, çok az örnek verilebilecek objeye sahiptir! Bu yüzden de, insanların bildiği mahdut objeye, çeşitli anlamlar yükleyerek, aynı isim altında çok farklı şeylere işaret yolunu seçmekte; ya da aynı şeyin farklı özelliklerine, farklı isimler ve özellikleri yönünden yaklaşmaktadır.

Mesela, “semâ” ismiyle, ender olarak “gök, uzay” anlatılırken, çoklukla da “insanın bilinç boyutuna” ve “bilinç boyutundaki oluşuma, fikirlere” işaret edilmektedir. “Yeryüzü” anla­mına gelen “Arz” ismi ise bu birinci anlamıyla pek az kullanılıp daha ziyade “insan bedeni”ne işaret edilmektedir. “Arz” ismiyle işaret edilen “insan bedenine” ise, bazen “en’am – evcil hayvan” denilerek hayvansı – insansı özellikleri itibarıyla yeme, içme, uyuma, seks, duygular vb. işaret edilirken; maddeden – topraktan – arzdan oluşmuş biyolojik yapısı itibarıyla “dabbe” olarak tanımlanmakta; bazen de hakikati olan “Esmâ” bileşimi itibarıyla ölümsüz bilinç varlık olan “insan”ı, bedenselliğe, kendini beden kabul etmeye çekmesi sebebiyle “şeytan” diye dikkat çekilmektedir! “Dağ” kelimesi ise, orijinal mânâsıyla pek az kullanılmasına karşılık, çoklukla “benlik – ene – ego” anlamına işaret eder. Ayrıca, “Arz”m “beden” anlamıyla kullanılması hâlinde “bedendeki organlardan”, “dağlar” diye söz edildiğini de görmekteyiz. “Dağlar yürür gider sen onları durur görürsün” işareti ise, bedendeki, çakılı dağlar misali bu organların sürekli yenilenme ve değişim içinde olduğunu vurgulamaktadır.

“Zevç” kelimesi ise değişik yerlerde değişik anlamlarla kullanılan bir başka kelimedir. Çok kullanılan anlamıyla “evli eş” gibi değerlendirilmesi yanı sıra, “bilincin eşi olup, bir süre sonra terkedilecek beden” anlamında; hatta Vâkı’a Sûresi (56) 7’nci âyetinde kullanıldığı şek­liyle “ezvâcen selâseh” (üç eşli değil!) “kısım – cins” mânâsıyla anlatımda yerini almaktadır. Eğer biz örneklediğimiz türden birçok kelimeyi, yalnızca tek bir mânâ ve kullanım şekliyle kabullenirsek; o zaman elimizdeki metnin, anlaşılması çok zor, tanrı buyruğu bir fermanname olduğu zannına kapılmamız işten bile değildir!

Oysa Kur’ân-ı Kerîm, âlemlerin Rabbinden vahiy yollu, yani içten dışa açığa çıkan;-“DİN”i açıklayan, “Esmâ özelliklerinin” fiiller âlemine hangi sistemle nasıl yansıdığı BİLGİsinin “inzâl” yollu dillenişidir. “El İnsan” yani “şuur”, dillenmiş Kurân’dır! Beden boyutundaki kendini beden sanan varlığın “insan” olarak isimlenişi ise, derûnundaki “şuur”u itibanyladır. Buna “iman” etmeyen bilinçler ise, yalnızca bedenselliklerine dönük olarak yaşadıkları için, Kur’ân-ı Kerîm’de “onlar hayvan gibidirler belki daha aşağı” diye tarif edilmektedirler. Yani, sadece bedenlerindeki hayvani özellikleriyle yaşamakta olmaları yüzünden! Kendi hakikatlerin­deki muhteşem ve muazzam özellikleri inkâr ederek yalnızca bedenin, bağırsaklardaki nöronla­rın (ikinci beynin) dürtüleriyle yaşamaları, onları “hayvaniyet – bedensellik yaşamı” derekesi­ne indirmektedir.

Rasûl ve Nebilerin hikâyelerinin sıklıkla anlatılması konusuna gelince… Bunlar dahi hep insanda açığa çıkan düşünsel veva bedensel vasam hatalarına karsı uvan misalleri olarak yer

almaktadır ki; benzeri olaylar her devirdeki her insanın başından geçmektedir zaman zaman türlü şekillerde!

Âdem’in yaratılışının orijinine, “Muhakkak ki Allâh indînde İsa’nın oluşumu Âdem’in

oluşumu gibidir… (3.Â1-U İmran: 59)” uyarısıyla işaret edilmektedir. Bir annenin rahminden