ALLAH DE SUS…

Allah de ve sus!

Başka hiçbir şey söylemeye değmez… Vecd hali budur ve aşk onun sürükleyicisi… Kendini bilmek, kendini unutmakta… Unuttuğunu bile
bilmemekte…

Bir noktaya geliyor ki, insanda İlâhî tecelli, kendi varlığından başlayarak
her varlığa o varlık için bakmak küfür oluyor. İman ise, Allah’ta yok olmak, her
şeyi unutmak, hiçbir şeyin farkında olmamak ve kendinden geçmek…

İnsan ruhunda şimal ve cenup kutuplarına kadar keşfedilmedik nokta bırakmayan büyük velîler silsilesinin düsturunu şimdi anlıyorum:

Kendinden geçmek iman,

Kendinden olmak küfür…

Aşk atom bombası… Atom bombasıyla çukur açmak dururken iğneyle kuyu kazılır mı? Bomba aşk ve akıl iğne…

Bu dünya bir “zıll-ı zail – kaybolucu gölge”dir. Bütün cümbüş, bunca kavga ve
bu kadar yanlış istikamet, iş-te bu “zıll-ı zail” üzerinde…

Olan yalnız Allah… Ölçü yalnız O’nun getirdikleri…

Evet “yok” da Allah’ın mahlûku… Bunu bilselerdi, bugün “var”ların onunla
var olduğunu ve Yaradan’dan başka “var” olmadığını anlarlardı.

Gece bile güneş olmayınca olan bir şey değil; ayrıca yaratılmış olması
gereken bir oluş… Yalnız O var ve bu iş bu kadar…

Aklı kopuncaya kadar geremedikçe, bunu yapamadıkça, ya taklitçi mümin, yahut sersem kâfir olmaya mecbursun!

Aşk, aşk… Aşk selâhiyettir, aşk mülkiyettir, aşk hâkimiyettir. Onun içindir
ki, gerçek âşık ne cehennem korkusuyla titrer, ne cennet iştiyakıyla yırtınır. O
yalnız Allah’ın likasına (yüzüne) ve rızasına bakar.