DİNİ HİKÂYE
Peygamber Efendimiz, arkadaşı ve damadı Hazreti Osman tarafından
verilen bir yemeğe katıldı. Zengin ve varlıklı bir sahabe
olan Hazreti Osman, Peygamber (a.s) bu yemeğe gelene kadar
attığı her adım başına bir köleyi azat edip özgürlüğüne kavuşturarak
duyduğu sevinci ve memnuniyeti belirtti. Aynı günlerde, Peygamberimizi
yemeğe davet etmek, diğer damadı ve yeğeni Hazreti
Ali’nin de içinden geçti. Fakat bu cesaret sembolü sahabe, fakirliğinden
duyduğu endişe nedeniyle, belki de ilk ve son kez bir şeye
cesaret edemeyip, vazgeçmişti. Peygamberimizin kızı Fatıma annemiz,
o gün Hazreti Ali’deki durguluğu fark ederek: “Evimizde ve
elinizde ne varsa onu ikrâm ederiz!” diyerek Hazreti Ali’yi Resulullah’ı
davet etmeye ikna etti. Bunun üzerine Hazreti Ali, Peygamberimiz’e
koştu. Allah (c.c.) Resulu daveti memnuniyetle
kabul buyurdu. Ertesi akşam Hazreti Ali’nin evine doğru yola çıkan
Peygamber Efendimiz’in yürüyüşü birden bire değişiverdi. Resulullah,
o kadar küçük adımlar atıyordu ki, sanki bu yolun bitmesini
hiç istemiyordu. Bu böyle Hazreti Ali’nin hanesine varana kadar
devam etti. Sahabeler bu acayip hâlin hikmetini merak edip sordular:
Âlemlere Rahmet vesilesi, onlara şöyle cevap verdi: Davet
için yola çıktığımız anda, Melek Cebrâîl gelerek; ‘Yâ Resulullah,
Cenabu Hak, sadece kendi rızası için verilen bu davetten o kadar
memnun kaldı ki; atacağınız her adım için ümmetinizden yüzbin
kişiyi Cehennemden azat edip, kurtaracağım’ buyurdu, dedi. İşte
ben de bunun için adımlarımı sıklaştırdım ve küçük adımlar atmaya
başladım
