DENAET

DENAET

DENAET i. (ar. deneı veya dünıV, alçak olma’dan dena>et). Esk. Alçaklık, âdilik: Hayır, hayır, bu denâetini asla kabul et-miyecek (H.Z. Usaklıgil). || Denâet-kâr, alçak tabiatlı. !| Denâet-kârâne, alçakça, alçak tabiatlıya yakışacak şekilde: Pek bii-vük telehhüflerle karşılanacak ahval-i de-nâet-kârânedendir… (Atatürk). || Denâet-i tab, tabiat, huy alçaklığı.