DOLAMBAÇ

DOLAMBAÇ

DOLAMBAÇ i. (esk. türk. tolamaç’tan). Döne döne uzanan yolun kıvrılan yanı.
— Biyol. İç kulağı meydana getiren kı¬sımların (dalız, salyangoz, yarım daire ka¬nalları) tümü.
¦ Dolambaçlı sıf. Dolambacı olan: Köşk tepede olduğu için iki tarafı ağaçlık, uzun ve dolambaçlı yokuşlardan tırmanmak lâ¬zımdı (H. E. Adıvar). || Mec. İçinden güç çıkılır, çapraşık: Garb zekâsının önüne en ince, en karışık, en dolambaçlı meseleleri koyuyor (P. Safa).
¦ Dolambaçsız sıf. Dolambacı, kıvrıntısı olmayan: Dolambaçsız yol. || Mec. Amaca doğrudan doğruya yönelen, başka fikre sap-mayan: Dolambaçsız anlatım.