Dolaşırken ruhum, durmadan yeryüzünde,
Aradığı aşinayı en nihayet buldu.
Böylelikle içini aldı, bir gizli hande,
Bir mey gibi kaderim, kadehine doldu,
Lâkin yine dolaştı, bişuur enginlerde,
Zira o duyduğu ses, kayboldu derinlerde.
Bir duman oldu birden, o güzel yüz’
Heyhat. Zavallı ruhum, yine kaldı öksüz