DORUK

DORUK

DORUK i. (esk. türk toruğ’dan). Dağ ve bü¬yük ağaç gibi yüksek şeylerin tepesi, en yük¬sek yeri. || Esk. Zirve, şahika.
— DEY. Damın doruğu, yüksek bir yer, mevki, makam için kullanılır: Kendini da¬mın doruğunda sanmak.
— Ask. (Doruk çizgisi, askerlikte düşman gözetlemesinden sakınma bakımından ö¬nemlidir. Arazinin doruk çizgisini elinde bulunduran taraf, gözetleme ve düşman et¬kilerinden korunma bakımından durum üs¬tünlüğünü kazanmış olabilir.)
— Coğ. Doruk çizgisi, bir sıradağ boyunca en yüksek noktaları gösteren çizgi.
+ Doruklama i. Tepe gibi yapma. || Zf. Tepeye benzer şekilde.
¦ Doruklamak geçi. f. Kabı tepeleme dol¬durmak. (ML)
DORUM i. (esk. türk. lorıım’dan). Halk dili. Deve yavrusu.