HEMZE i. (ar. hemeze’den). Esk. Gram A-rapçada elif’in bir başka adı; elif’in ünsüz şekli. (Ayın harfi şeklinde telaffuz edilir.) II Eski yazıda bazı şekillerde vav, ye ve he üzerine konulan ( * ) işareti. (Bk. ansîkl.) f[ Hemze-t katı’, kelimenin başında kullanılan ve daha önceki kelime ile ilgisi olmayan hemze. |! Hemze-i sakine, bir hecenin sonunda olan ve arkasından bir ünlü gelmeyen hemze, || Hemze-i vasi, belli durumlarda arkasından başka bir kehme geldiği zaman telaffuz edilemeyen hemze ( j ).
— ansİkl. Ancak elif harfi e sesi verdiği zaman üzerine hemze konur. Ünlü vav, ye, he üzerine konan hemze ise, v«v harfinden sonra (sû-i idare), ye’den sonra hafif ayın sesi varsa (şey) ve fars kuralıyle yapılmış bir tamlamanın ilk kelimesinin sonu he ile bitiyorsa (kelime-i şehadet) kullanılır.
(M)
(l)
