HENOTEÎZM i. (fr. hénothéisme’den). ilkel bir din anlayışı. Bu anlayışa göre, en yüksek sayılan bir tanrının yanı sıra daha başka tanrıların da varlığı kabul edilir.
HENOTİKON i. yun. k.). İmparator Zeno tarafından, 482’de, papalık vekili Akakios’-un telkiniyle, monofizitlerin çekişmelerine son vermek ve din birliğini (enosis) sağlamak amacıyle yayımlanan resmî bijdiri. (Bütün imparatorluğa hitaben yayımlanan ve İznik konsilinin kararlarına bağlanan, ama bazı hassas noktalarda kesin bir tutum ortaya koymayan bu bildiri hiç kimseyi hoşnut etmedi. Papa Felix III, Akakios’u görevinden aldı. Bu, Bizans’ta ilk din ayrılığının başlangıcı oldu.) [l]
