İyiyim Ben

 

Hayat yolunda gitmiyor işte.

Bazen başkaları sorar nasıl olduğumu; İyiyim…Derim sadece, iyiyim… Değilimdir aslında; kendimi bilirim…

Yalnızlık falan değil de… En zoru da ne biliyormusun ?

İnsanlar daha çok sormasınlar diye…

Az konuşur ve gülümserim

Zor olsada..

 

 

Ben İYİYİM

 

BEN BÖYLE İYİYİM…!

SUSKUN SANIYORLAR BENİ; değilim. Anlaşılmadığım ve anlamadığım bir dünyada kelimelere küsüm sadece… YALNIZ SANIYORLAR BENİ; değilim, kimsenin kalabalığı olmadım ve kimseyide kalabalık edemem.

güvensiz saniyorlar beni_; değmm.

Sadece kendi içimde kendime göre bir dengem var, ve bir daha kırılırsam toparlanamama endişesi taşıyor yüreğim… BU YÜZDEN ŞİMDİLİK SADECE KENDİME GÜVENİYORUM…!

Anlamakta zorlandığım bir dünyada, anlaşılmayı zaten hiç beklemiyorum…

BEN BÖYLE İYİYİM…!

Ben İYİYİM

 

düğümlenir kelimeler maziye yutkunurak üşümelerde yeşil mor gecelerde ay sıcak yıldız nerede

zinciri boşalmış saatlerde sevinç yılan kabuğu geride kabuklu hüzünleri tırpanla kıymalı mı yeşile ki büyür

camdan pabuçlarım dansa yazık kırılmaz ayakların

kabuğu/küçülürken zaman

 

gülüşler incinmez güneş yakamozu söndürür her gün aynı teranesi sıradan ufukların

çevrimin nesi gönendirir günü gün! dünün alkışı ±oyun göksel beden topraksa W şık durur mu yıldız gecede

yeşili kim görür gece filizlense yağmur düşeceği yeri bilir

gecenin ardı güneş susar keder bekçilerim

Ben İYİYİM

 

 

Geçmişinde çok acı çekmiş insanlar bir süre sonra yalnızlık diye bir duvar örerler insanlarla aralarına. Güven duygularını kaybettiklerinden dolayı şüphe duyguları çok güçlüdür.

Sözlere olan inançlarını kaybettiklerinden davranışlara önem verirler.

Duyarak değil görerek inanırlar.

Aşk üstüne yapılan sohbetlerde pek konuşmazlar ancak sohbete tebessüm ederek katılırlar sadece.

Çay ve şarkılara karşı bağımlılıkları vardır.

Bazen birine şans vermek isteleseler bile; ürkek bakışları, titreyen elleri ve kulağı sağır edecek iç sesleriyle tüm duygusallığını yenilgiye uğratıp yüreğine inat tabana kuvvet kaçarcasına giderler.

Çünkü bilirler ki; bir insanın seni ne kadar seveceği ya da ne kadar üzeceği döngüsü arasında sıkışıp kalmaktansa, tek başınalığın verdiği o huzur her zaman daha sevilesidir.

 

 

Doğrularım var benim kimse için vazgeçemeyeceğim,

her ne olursa olsun boşvermeyeceğim! Kimselere beğendirmek zorunda olmadığım; beni ben yapan, kimseler yokken yanımda olan benliğim! Değişemem kimse için, ve vazgeçemem inandıklarımdan

kimseler için.

Vazgeçmemeli inandıklarından insan; kaybettikleri; kaybedemem dedikleri de olsa;

kaybetmeyi göze almalı sızlanmadan!

Belki gidenler olacaktır ama; içim rahat etmeli başımı yastığa koyduğumda!

Yokluklarına üzüldüklerim olacaktır mutlaka da; ama eğilip bükülmekte; yakışmaz üstüme son moda da olsa!

Değişemem hiç bir şey için ve hiç bir şeyleri de olsa bir zamanlar “her şeyleri” olduklarım için Karaya beyaz diyemem;

Benimle, ben olduğum için gelmeyenlerle; birlikte kalamam yanımda olmaları için! Kendinden vermemeli insan, vazgeçmemeli doğrularından Rüzgarın önündeki yapraktan, daha da fazlası olmalı

insan!

“Düşünebilen tek canlı insandır” deyişini ders kitaplarında, unutmadan!

El açmak değildir yaşamak; başkalarının istediği gibi

olmak

Kendini unutup başkaları için yaratılmış gibi yaşamak Yaşamak; hayata varlığınla anlam katmak!