KAMRAN YÜCE

KAMRAN YÜCE
aldım atını yoğun yaprağında sabahın
mutlu uykular perdesi param-parça
dört-nala bir sevinç boz dikenlerde
ellerini uzatmış ağlıyorlardı
satmak gibi utançla ya utanmadan
ha diyen toz bulutlarına çaresiz
ardında uzun kuyrukları ha
atımı aldım yoğun yapraklarından sabahın:
daldık ha irkilmeden ter içinde
başını çeviripte bakan olmadı
dişlerinin en tatlı yerinde sarı otlar
en sarı güneş smrsıcak bilmiyorlar
üşümek bilmiyorlar elsiz ayaksız
soluğunda yeniden yeniden sanki uzun
bitmez yolculuğun tadı başını çeviripde .
oysa güneş yorgunu atlar bir ben anladım
kâmran Yüce