NUŞ

NUŞ i. (fars. nûs). Esk. Bal, tatlı v.b. || İçki. II İksir. || Hayat. || Nuş-anuş, içtikçe içerek, içe içe: O şuh ağlar bugün kasr-ı Şerefâbad’a geldikçe / O nuş-a-nuş günler hatır-ı naşada geldikçe (Yahya Kemal). || Nuş etmek, içmek: Sahba değil o sevk ile zehr olsa nuş eder (Recaizade Ekrem). |! Nuş-hand, tatlı gülüşlü, gülüşü tatlı. || Ayş ü nuş. Bk. AYŞ. (M)
—NUŞ, sıf. (fars. nüşiden, İçmek’ten -nuş). Esk. «İçen, içici» anlamlarıyle bileşik sıfatlar yapar. || Arak-nuş, rakı içen. || Bade-nuş, içki içen. || Zehrabe-nuş, zehir içen v.d. (M)