ONUN EKMEĞİ PİŞMİŞ…

ONUN EKMEĞİ PİŞMİŞ…
Ebû Yûsuf hazretleri anlatır: “Ben hadîs-i şerîf ve fıkıh ilmini öğrenmek isterdim. Çok fakir olup hiç param yoktu. Bir gün İmâm-ı A’zam hazretlerinin yanında iken, annem çıka geldi ve; “Ey oğlum! Sen onunla bir değilsin, onun ekmeği pişmiş, yemeği hazırdır, ama sen yiyecek şeylere muhtaçsın” dedi. Ben de annem için çalışmayı, anneme hizmet etmeyi seçip ilim öğrenmekten vaz geçmeyi düşündüm ve buna karar verdim. Bir gün hocam Imam-ı A’zam talebesi arasında beni göremeyince çağırttı ye; “Seni bizden ayıran sebep nedir?” buyurdu. Ben de; “Geçim sıkıntısı efendim” dedim. Meclis dağılıp yanındakiler gidince, bana ihtiyâcım olan birçok şeyi ihsân etti. Verdiği şeyler arasında bir hayli gümüş para da vardı. Sonra; “Bunları harca, bitince bana bildir, fakat ders halkamızdan ayrılma” buyurdu. Verdiği para bittiği gün, daha kendisine durumu arzetmeden tekrar verirdi. Her zaman devâm eden bu hâlini görerek, benim paramın bittiğini ona Allahü teâlâ bildiriyor, kerametiyle anlıyor diye düşündüm. Hocamın bu ihsân ve ikrâmına kavuşmak sebebiyle huzûrunda ilimden de maksadıma kavuştum. Allahü teâlâ ona en iyi mükâ- fât, mağfiret ve karşılıklar versin.