ÖZÜNLÜ

ÖZÜNLÜ sıf. (iz > ¿¡zün’den özün-lü). Fels. Yeni. Bir şeyin aslında var olan, özde bulunan. Esk. Deruni. Zatî.
— Mant. özünlü kanıtlar, konunun kendi özünden çıkarılan kanıtlar. (M) özünün Cellâdı, Terentius’un, Menand-ros’u taklit ederek yazdığı komedisi (M. ö. 162). Yazar, iyilik ve insanlık dolu bir felsefeyi ortaya koyan bu eserinde, bir kere daha baba ile oğul ilişkilerini ele alır. Menedemus, Chremes’in kızı Antiphilus’a tutkun oğlu Clinias’ı, sert davranışlarıyle, yurdunu bırakıp gitmeğe zorlar; umutsuzluğa düşen babanın iç çekişmeleri esere dramatik bir nitelik kazandırır. (-»Bibliyo.)
M