Zaman…
Nasılda aldı seni ansızın kollarımdan sökercesine.
Bilebılırmıydıkki sonun bu kadar yakın olabıldıgı
Bu kadar acı verecegını.
Belkide ayrılık söylemekten korktugumuz bir sırdı aramızda.
Bılıyordum bu sırrı tutamayacagını.
Hissediyordum sana gelen her adımda.
Her nefesde..
Her sokakda..
Korkuyordum.. İnsan yaşıyacagını bildiği birşeyden nasıl korkabılırdıkı?
Yada defalarca yaşadığı şeylerden..
Her terk edildiğimde ayrı üzüldüm ben.
Her birine ayrı lanet ettim.
Sen terk ettin dünya durdu.
Sen terk ettin dünyam durdu..
Ama üzülme terk edişlerin bir tek şeye iyi geldi.
Yanlızlığa..
Yanlızlık senin gibi yapmadı ama bana?
Bağrına bastı heran hissettirdi acı dolu varlığını yüreğime..
Seni silmek istedi izin vermedim..
Defalarca denedi yılmadan sanki seni yüreğimden sılmek adına ufacıkda olsa bır umudu varmıscasına..
Kıskandım. Her denediğinde daha çok kıskandım..
Neden seninde bır umudun olmadı die.
Neden basit bir yanlızlık hissi kadar benı bağrına basamadın die..
Ömrüm kısaldı hissediyorum..
Ben seni bekliyorum..
Yalnızlıksa beni..
Umut Ersen
