Son Osmanlı halîfesi.
29 Mayıs 1868’de İstanbul’da doğdu. Babası
Sultan Abdülazîz, annesi Hayrânıdil Kadındır.
Babasının ölümü üzerine (1876), İkinci Meşrûtiyetin
ilânına kadar (1908) sarayda kapalı bir hayat
yaşadı. Bu dönemde yabancı dil öğrendi. 4 Temmuz
1918’de amcasının oğlu Mehmed Vahideddîn
tahta çıkınca veliaht îlân edildi.
Birinci Dünyâ savaşından sonra Türk toprakları
işgâl edilince, Kuvay-ı Milliye lehinde beyanlarda bulundu.
Bir ara Ankara’ya gitmesi söz
konusu olunca İngilizler, Abdülmecîd Efendiyi
göz hapsine aldılar.
1 Kasım 1922’deki bir kararla T.B.M.M. saltanatı
kaldırınca, veliahtlık sıfatı kalmadı. 18 Kasım
1922’de halifeliğe seçildi. Emîr-ül-mü’minîn
yerine “Halîfe-i müslimîn” ünvânı verildi. Daha
sonra 29 Ekim 1923’te Cumhuriyetin îlânı ve 3
Mart 1924 târihinde, halifeliğin kaldırılması üzerine
Osmanlı Hânedânından olanların yurt dışına
çıkarılması hakkında karar alındı.
Abdülmecîd Efendi, bunun üzerine, hanımı,
kızları, doktoru ile berâber Çatalca’dan trene bindirilerek
İsviçre’ye gönderildi.
Ekim 1924’de Fransa’ya geçti. Nice şehrinde
kendini ibadete vererek sâkin bir hayat yaşadı.
23 Ağustos 1944’de Paris’te vefât etti. Naaşının,
Türkiye’ye getirilmesi için yapılan başvurulardan
bir netice alınamadı. On yıl bekletildiği
Paris Câmiinden alınarak, Medine’deki Cennet-ül
Bâkî Kabristanına (1954) defnedildi.