Arcadia

Arcadia, 18. yüzyılda Portekiz’de kurulan
ve şiire yeni bir atılım kazandırabilmek için
klasik anlayışa dönülmesi gerektiğini savunan
edebiyat derneklerine verilen ad. Bu
dernekler, İtalya’da bir edebiyat zevkinin
oluşturulması amacıyla 1690’da Roma’da
kurulan Arkadia Akademisi’ni örnek
almıştı.
1756’da Antönio Diniş da Cruz e Silva
arkadaşlarıyla birlikte Arcadia Lusitana’yı
kurdu. Derneğin temel amacı, abartılı ve
süslü bir Barok üsluba dayanan Gongoracılığın
(Gongorismo) ve genel olarak da
İtalyan şiirinde İspanyolların etkisini silmekti.
Cruz e Silva’nın, Fransız şairi Nicolas
Boileau’nun Le Lutrin (1674; Kilise
Kürsüsü) adlı alaylı destanından esinlenen
O Hissope (1768) adlı alaylı kahramanlık
şiiri oldukça etkili bir taşlamaydı. Arcâdiacılann
önde gelen temsilcisi Pedro Antönio
Correia Garçâo, klasik Latin şairi Horatius’un
başarılı bir izleyicisiydi. Dömingos
dos Reis Quita’nın pastoral şiirleri, iki
yüzyıl öncesinin İtalyan yerli şiir geleneğine
dönüşü gösteriyordu. Tomâs Antönio Gonzaga’nın
Dirceau takma adıyla yazdığı Ma~
rüia de Dirceu (1792) adlı kitabındaki aşk
şiirlerindeyse içtenlik ve acı dile getirilmişti.
1790’da Nova Arcadia (Yeni Arkadia)
kuruldu. En seçkin üyeleri, günümüzde de
başanlı birkaç sonesiyle tanınan şair Manuel
Maria Barbosa du Bocage ile onun
rakibi, epik şiir alanındaki denemeleriyle
ünlü Jose Agostinho de Macedo’ydu. Nova
Arcâdia’nın bir başka başanlı üyesi de
Curvo Semedo’ydu.
Cruz e Silva 1776’da yargıç olarak Brezilya’ya
gönderildi; orada arcâdiacı harekete
karşı bir ilginin doğmasına katkıda bulundu.
Bunun sonucunda, aralannda Basflio da
Gama ile Jose de Santa Rita Durâo’nun da
bulunduğu, Minas okulu adıyla tanınan
epik ve yeni-klasik şiir hareketi doğdu.