Yeni usullere göre, kil bol su içinde ıslatılarak sıvılaştrılır,
süzülür. Süzülen bu sulu çamur belirli bir kıvama
gelinceye kadar kurutulduktan sonra çeşitli biçimlerdeki
cisimler yapılır veya kalıplara dökülür.
Fırınlama: Eski usullere göre yapılan çömlekler
güneşte kurutulurdu. Daha sonra ateşte pişirilmeye başlanırdı.
18. yüzyılda çömlekçi fırınları yapılmaya, 19.
yüzyılda ise tünel şeklinde fırınlar yapılmaya başlandı.
Çömlek taşıyan arabalar çömleklerin pişeceği ölçüde
fırın içinden geçerek soğuma yerinde bir müddet bekletilir
ve daha sonra işi bitip kavrulmuş olan çömlekler
çıkarılır. Yapılan toprak kapların birisi balçığı sertleştiren,
diğeri de sim sabitleştiren iki avn fırınlamadan
geçer, ilk fırınlamada balçık yavaş yavaş suyunu kaybeder.
Çömleğin çatlamaması için ısının fazla olmaması
lâzımdır. Sıcaklık derecesi 600°C’nin üzerine çıkınca çömlek
kırmızılaşır ve balçık suyunu tamamiyle kaybeder.
Çömlek fırınlama esnasında hava alırsa karbonlu maddeler
atılır. Şayet hava aldırılmaz ise çömlek koyulaşır
Sırlama: Toprak kabın üstüne sürülen sır kil, kireç,
kurşun, çakmaktaşı, broks ve bazı maddelerle karıştırılır.
Sır kabı süslemek için hem de su geçirmemesi için
kullanılır. Su ile temas edince erimez.
Renk: Kil’in birleşimi çok çeşitli maddelerden
olduğu için fırınlanınca türlü renkler alır. İlk çömlek
süslemeciliği bu usulden idi. Daha sonra sır kullanılmaya
başlandı. Boya, sımn içine kanştınlır veya sımn
üzerine ve altına sıvanmak suretiyle yapılır.
Vahalarda yerleşmiş olan topluluklar hurmacılık
yapmakta, sebze ve tahıl yetiştirmektedirler. Son yıllarda
kara ve haya yolları ağının kurulması ile geri
kalmış çöl ülkeleri ile gelişmiş ülkeler arasında irtibat
kurulmuştur. Böylece, bazı çöl memleketlerinde ziraî
faaliyetler başlamış ve kısa zamanda gelişmeler kaydedilmiştir.
Çöllerde yeraltı kaynakları işletilmeye başlandı.
Bunlar arasında petrol ve bazı madenler (bakır,maden kömürü gibi) sayılabilir.