Davidson, Randall Thomas, Baron Davidson (Lambeth)

(d. 7 Nisan 1848, Edinburg
– ö. 25 Mayıs 1930, Londra), Anglikan
Canterbury başpiskoposu. Toplam 25 yıllık
görev süresi boyunca Parlamento’da, ahlaki
ve ulusal sorunlar üzerine yaptığı konuşmalarla
ün kazanmıştır.
1875’te papazlığa atanan Davidson iki yıl
sonra Canterbury başpiskoposu Archibald
C. Tait’in özel rahibi oldu. Kısa sürede
Kraliçe Victoria’nın güvenini kazandı; bu
sayede 1883’te Winsdor Katedrali başpiskoposluğu,
1891’de Rochester piskoposluğu ve
1895’te Winchester piskoposluğu görevlerine
getirildi. 1903’te Frederick Temple’ın
yerine Canterbury başpiskoposu oldu.
Davidson, 1902-06 arasında okullardaki
din eğitimi ve ayinler için yeterli ödenek
ayrılması konusunda çıkan tartışmalarda
karşıt görüşleri uzlaştırmaya çalışarak sağduyulu
ve ılımlı kişiliğiyle saygınlık kazandı.
Lordlar Kamarası’nda yaptığı bir konuşmayla,
Başbakan Herbert Asquith’in bu meclisin
yetkilerini sınırlayan yasa tasarısını öteki
Anglikan piskoposların da desteklemesini
sağladı; tasarı 1911’de kabul edildi.
Dış ilişkiler alanında Milletler Cemiyeti’
nin kurulması için çalıştı, 1922’de Sovyetler
Birliği’ndeki dinsel baskılara karşı çıkan
halk protestolarını yönlendirdi. Ekümenik
hareket içinde de etkinlik gösteren Davidson,
1920’de Lambeth Konferansı’na başkanlık
ederek, Hıristiyanların birliğine yönelik
“Bütün Hıristiyanlara Çağrı” tasarısının
hazırlanmasına yardımcı oldu, Ortodoks
kiliselerle yakın ilişki kurulmasını destekledi.
Bu girişimleriyle Anglikan Kilisesi’nin uluslararası saygınlığının artmasına katkıda
bulundu. Davidson’ın Book of Common
Prayer’m (Toplu Dua Kitabı) gözden geçirilmesi
yolundaki önerisini Avam Kamarası
kabul etmedi; ama Davidson 1919’da kurulan
Kilise Meclisi’nin başkanı olarak kurulun
yönlendirilmesinde önemli rol oynadı.
1928’de Canterbury başpiskoposluğundan
emekliye ayrılınca baron yapıldı; ama çocuğu
olmadığı için ölümüyle birlikte baronluk
unvanı da sona erdi. Davidson’ın en önemli
yapıtları Life o f Archbishop Tait (1891, 2
cilt; Tait Başpiskoposunun Yaşamı) ve The
Character and Call of the Church of England’dır
(1912; Anglikan Kilisesi’nin Yapısı ve Çağrısı).