DAVUD-I TAİ

Hanefi m ezhebinin kurucusu olan
İmam -ı A ’zam ’ın talebelerinden. D oğum tarihi kesin
olarak belli olm ayıp, 781 yılında vefât etti. Evliyanın en
önde gidenlerinden, h a ra m la rd a n , şüphelilerden,
m übahların fazlasından sakınan, bir çok ilimlere sahip
bir zâttı. Yirmi sene İm am -ı A ’zam ’ın talebeliğini yaptı
ve fıkıh ilmine ait çok şeyler öğrendi. O zam anın büyük
âlim lerinden, evliyâsından olan Fudayl bin İyâd ve
İbrahim bin Edhem ile de görüştü.
Tövbe etmesine, bir şarkıcıdan dinlediği şu beyit
sebep olm uştur:
“Hangi güzel yüzdür ki, toprak olmadı,
Hangi tatlı gözdür ki, yere akmadı.”
Bunları duyunca ne yapacağını şaşırdı, derdine çare
bulabilm ek için dolaşm aya başladı. İmam -ı A ’zam ’ın
kapısına gelip, halini bildirdi ve talebe oldu. D ünyayı
hiç sevmezdi. Bütün dünyanın ve dünyadakilerin
yanında zerre kadar kıymeti yoktu. Y alnız fakirleri hoş
tutardı. Vefât ettiği gece, gökten bir ses duyuldu: “ Ey
yeryüzünde olanlar, Davud-ı Tâî H ak k ’a kavuştu.
Allah ondan razıdır” diyordu.
Buyurdu ki: “ İlim, ancak amel edinm ek için öğrenilmelidir.
H er ilmin m utlaka gereği yapılm alıdır. Amel
edilm iyorsa, ilmin de lüzum u yok dem ektir.”