Demokrat Cumhuriyet.

Jefferson başkan olarak “Demokrat Cumhuriyetçi” görüşü yürütmeye girişti. Böylece merkezî yönetimin etkinliklerini dizginledi; adalet sistemini daralttı; alınan vergileri düşürdü; savunma harcamalarını kıstı. Bu arada, Fransa’dan Louisiana’yı satın alıp (1803), ABD’nin topraklarını neredeyse ikiye katlamakla, belki başkan olarak en büyük başarısını gerçekleştirdi: ABD’nin batı sınırı Kayalık Dağlar’ın tabanı boyunca genişlemişti. 1811 ‘de, Jefferson’dan sonra başkanlığı üstlenen James Madison döneminde, 20 yıllık ABD Bankası’nın çöküşüne göz yumularak, Federalistlerin ulusçu programı iyice geçersiz kılındı. İngiltere ile Fransa arasındaki savaşın yeniden alevlenmesi, ABD’nin dış ticaretini engelleyince, 1812 savaşına yolaçtı: ABD, gemilerinin ta­ şıdığı yüklere el koyan İnğilizler, ayrıca Amerikan denizcilerini kendi donanmalarında çalıştırıyorlardı. Bir­ çok ABD’liye göre cumhuriyet büyük bir tehlike içindeydi. Gönülsüzce ve Federalistlerin taşkın muhalefetine karşın, Kongre İngiltere’ye karşı savaşa girmeye karar verdi. Başlangıçtaki birkaç küçük deniz zaferinin dışında, savaş Amerikalılar için kötüye gitti. Batılı Kızılderililer, savaşçı liderleri Tecumseh’in buyruğunda İngilizler’in yanında savaştılar. Ancak, 1814’te Kanada’dan gelen bir istila ordusu püskürtüldü. Daha sonra Ghent’te (Belçik^) bir barış antlaşması imzalanacağı sı­ rada, Andrew Jackson, New Orleans’a saldıran istilacı ABD (TARİH) 379 başka bir İngiliz ordusunu bozguna uğrattı. Böylece savaş büyük bir zaferle noktalandı ve cumhuriyet bir kez daha onaylandı. Hartford toplantısında (1814’te Connecticut’ta) savaşa şiddetle karşı çıkarak Anayasa’da köklü değişiklikler istemiş olan Federalistler, artık hain sayılıyorlardı ve partileri New England’da küçük bir merkez partisine indirgendikten sonra 1820lerde da­ ğıldı. Düşmanlarını yitiren Jefferson’ın Demokrat Cumhuriyetçileri de hiziplere ayrıldı ve sonuçta ulusal bir parti olarak etkinliğini yitird